8. mrt, 2020

Zomaar een beeldspraak

Vanochtend heb ik weer een poging gedaan om glutenvrije broodjes te bakken. Afgelopen oktober heb ik tenslotte samen met Anouk een bakworkshop gevolgd en kwamen we thuis met zes overheerlijke broodjes. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat alle pogingen sindsdien zijn mislukt. Laatst stuurde ik de instructrice een wanhopige mail waarbij ik foto’s van het hele proces toevoegde. Ze vond het deeg wat droog en stelde voor extra water toe te voegen. Na de poging van vandaag geloof ik echter dat het niet aan het weinige water lag, maar aan de margarine die ik steeds vergat toe te voegen.

Ondanks dat ik helemaal gewend ben aan mijn twee glutenvrije familieleden, krijg ik er ook regelmatig een punthoofd van. Ja, er is zeker mee te leven en ja, we hebben op de piste zelfs glutenvrije schnitzels gegeten. Alleen de impact wordt door de buitenwereld wel eens onderschat omdat de ziekte zo onzichtbaar is.

Ik zeg zelf ook vaak dat het een allergie is en dat het allemaal wel meevalt, maar coeliakie is geen allergie. Coeliakie is een auto immuun ziekte. Eén gluten tast de darmen aan ongeacht de last die de coeliaak ervaart en een verwaarloosd dieet leidt tot ernstige aandoeningen. En dus zijn de tijden van spontaniteit voorbij en worden onder andere de vakanties minutieus voorbereid. Dat is gedoe, maar het is niet anders.

Wat het ingewikkeld maakt is dat iedereen om ons heen ook rekening moet houden en omdat het voor buitenstaanders nooit zo intuïtief gaat als voor ons, moet je ze herhaaldelijk op zaken wijzen. Het klinkt niet zo ingewikkeld dat glutenvrij, maar het uitsluiten van kruisbesmetting gooit vaak roet in het (glutenvrije) eten. Een coeliaak heeft niets aan een goedbedoelde bak met glutenvrije knabbels wanneer er ook glutenvolle naast staan en de aanwezigen met hun handen van de éne naar de andere gaan. En dat dan benoemen op zo’n moment blijft ongemakkelijk voor iedereen. Ze hebben tenslotte zo hun best gedaan en soms vind ik het zelfs nog aanstellerig om er iets van te zeggen. Elke keer voel ik me bezwaard, maar één-gluten-is-geen-gluten gaat bij een coeliaak helaas niet op.

En dan hadden we vorige week nog Özcan Akyol, die glutenintolerantie bij Jinek gebruikt als beeldspraak voor iets waar je alleen maar over zeurt als het te goed met je gaat en je nergens anders over kan zeuren. Natuurlijk bedoelt hij het niet beledigend en natuurlijk is het onwetendheid, maar mijn enthousiasme voor hem is wel een beetje afgenomen.  

Voor iemand die altijd begrip heeft voor alle partijen is het in ieder geval best een ingewikkelde ziekte, terwijl of misschien juist omdat ik haar alleen als moeder (en partner) onderga. Het begint allemaal met voorlichten en eerlijk. Het gaat om de gezondheid van mijn dochter en dus moet ik misschien af en toe minder zoete broodjes bakken. De hartige broodjes houden we erin, want de poging van vanochtend leverde eindelijk weer eens acht heerlijke broodjes op.