12. april, 2025
“Ik fietste net langs het grasveld bij jullie en het wordt steeds gekker met die kinderverjaardagen. Ik vind zo’n springkussen al best ver gaan maar nu een auto met caravan.”
Op het grasveld voor de deur staat in de zomer inderdaad regelmatig een springkussen ter ere van de verjaardag van één van de buurtkinderen. En terwijl de kinderen druk aan het springen zijn, komen vanaf een uur of vier statafels met de hapjes en drankjes tevoorschijn voor de oudere genodigden die door het vertier even de handen vrij hebben.
Gezien mijn kinderen inmiddels uit de springkussens zijn zou ik het gemakkelijk kunnen veroordelen, maar ik eerlijk is eerlijk, ik organiseerde zelf ook maar één keer een verjaardagsfeestje: Kasper’s vijfde verjaardag.
Op foto’s van vroeger is te zien hoe ik als vijfjarige trots mijn zelf versierde bananensplit ijs omhoog houd en enthousiast poppenhuismeubels van het ene naar het andere tafeltje verhuis. Met dit romantische beeld in gedachten maakten wij een programma.
Eerst thuis beginnen met het versieren van een taartje en vervolgens een uur later met de bus naar het centrum om daar de kinder-fotospeurtocht van de VVV te doen. Nou, een kwartier later stonden we bij de bushalte en na de eerste vier foto’s hadden we onze handen vol met het bij elkaar houden van de groep in een drukke binnenstad. Vanaf dat moment werden verjaardagen uitbesteed, hoe beschamend en decadent ook.
Enkele ouders probeerden nog wel eens zelf iets te organiseren. Zo ging Anouk tijdens een feest op onderzoek uit in de natuur. Ze leerden onder andere hoe je brandnetels kon aaien. Helaas aaide geen van de kinderen de brandnetels op de juiste manier…
Inmiddels hoef ik geen feestje meer te organiseren maar zie ik ook dat de springkastelen op het grasveld elk jaar groter worden. Dat ze inmiddels zijn uitgebreid met glij- en obstakelbanen met tunnels en klimmuren.
Hoe verwend zij zijn, werd vanochtend weer eens duidelijk. Ik sprak twee juffen die Nederlands geven aan jongeren die zonder ouders naar Nederland zijn gevlucht. Ze bespraken het jaarlijkse schooluitje naar de schouwburg dat voor hen nog zo bijzonder is. En dat ze nog betoverd raken door een veel te oude goochelaar die de “sloomste” trucjes vertoont, terwijl onze kinderen daar hun schouders voor ophalen.
De auto met caravan op het grasveld bleek uiteindelijk bij de basisschool om de hoek te horen die een 10-jarige jubileum vierde en dus niet bij een verjaardagsfeest. Het is nog even wachten op het eerste springkussen en de afmetingen. Maar hoe hoog of laag de buurtkinderen er uiteindelijk op springen, zij kunnen er ook niets aan doen dat wij hun feestjes elk jaar grootser maken.