3. mei, 2024

Zomaar een pea

Lang geleden was het dat ik gedurende de nacht elk uur op de klok had gekeken en mijn lijf de spanning van komt-alles-wel-goed had gevoeld. Moesten we misschien toch een trein eerder nemen. Zouden de kinderen op tijd wakker zijn en de treinen na koningsdag normaal rijden. Had ik de juiste kleren ingepakt en was het toch niet onhandig dat ons hotel zover buiten het centrum lag.

Het was de nacht voor onze citytrip naar London. Begin van het jaar had ik de reis thuis spontaan geopperd nadat ik op de Socials al vaker had gelezen dat London een glutenvrij walhalla is en ik een suggestie voor een betaalbaar en goed glutenvrij hotel buiten London had gezien. Het gezin reageerde ongekend positief op het idee en zo werden de treinreis en het hotel alvast geboekt. Maanden later werden de dagen gevuld met een programma. Alles was onder controle en de voorpret in volle gang. Iedereen had er zin in.

Tot ik een week voor vertrek in de auto naar mijn werk reed en ik op de radio nieuwsbericht over Koningsdag hoorde. Mijn gedachten dwaalden vervolgens af naar wat ik zelf zou gaan doen op die dag, via het vroege vertrek een dag later en de uitzonderlijke positie van het Verenigd Koninkrijk in West-Europa vanwege Brexit, naar uiteindelijk de onverbiddelijke realisatie dat de kinderen enkel in het bezit waren van een identiteitskaart.

Het was één van de weinige keren dat ik vurig hoopte ongelijk te krijgen, maar even later bevestigde het thuisfront dat er via de spoedprocedure alsnog paspoorten geregeld moesten worden. Daar hadden we niet aan gedacht.

 Een dag voor vertrek meldde Anouk bovendien dat Engeland andere stekkers en stopcontacten heeft. Stopcontacten van type G en dus werd er op het laatste moment nog een reisstekker met drie pinnen aangeschaft. Ook hier hadden we niet aan gedacht.

Ik weet niet of het de omissies in de voorbereidingen waren die ervoor zorgden dat ik het gedurende de nacht warm bleef krijgen van alle variaties op het idee zonder geldig paspoort bij de trein te staan. Of dat wij in onze familie, zoals mijn zus het verwoordde, gewoon“erwt” zijn, omdat alles wat anders is ons in de war brengt. Wat maakt het ook uit. Uiteindelijk had het sprookje over the princess and the pea in London natuurlijk gewoon een happy end. Ze miste geen trein en een boot hoefde ze, met dank aan de tunnel, niet te nemen.