28. september, 2024
“En dan heeft iemand anders ook weer wat om over te lachen!” zegt mijn tante met een glimlach. “Precies dat,” denk ik opgetogen en realiseer een te meer dat mijn vorm van zelfspot alleen wordt begrepen door directe familie en hoe leuk dat is.
Mijn moeder en ik zaten met mijn tante in een eetcafé te lunchen. Toen ik daar aankwam, zag ik haar al voor de deur staan. Ik zwaaide vrolijk vanuit de auto. Het duurde echter even voordat ze mij zag en terugzwaaide. Bij de begroeting vroeg ze meteen waarom ik uit straat X kwam, terwijl ze me uit straat Y had verwacht.
En dus vertelde ik haar lachend hoe ik door een onverwachte afzetting op de snelweg werd verrast omdat mijn navigatie niet op de hoogte was. Ik moest snel kiezen tussen twee omleidingen die via de letters A en B op gele borden werden aangegeven. En dat is met mijn richtingsgevoel en beperkte topografische kennis van Nederland best lastig. Gelukkig koos ik in eerste instantie voor de juiste letter. Verderop had ik in tweede instantie toch voor weer een andere omleiding moeten kiezen. Uiteindelijk moest ik dus weer een stuk terugrijden, waardoor ik uit een voor mijn tante onverwachte richting kwam. Gelukkig waren we op tijd vertrokken en kwamen we precies op tijd op de afgesproken plek.
Ik keek niet op van de omweg die we hadden moeten nemen; ik rijd nooit in één keer goed en zeker niet als mijn moeder naast me in de auto zit. Die heeft door alle stress geen idee meer welke app ze hoe moet openen om mij te helpen met de route. Het deed me ook denken aan vroeger, toen de kinderen ook nog niet konden helpen en ergens moesten zijn om te sporten. Toen reed ik ook altijd al verkeerd. Vaak werd ik er bij thuiskomst ook nog mee geconfronteerd omdat de techniek op een gegeven moment mogelijk maakte mij te volgen. Vol verbazing volgde het thuisfront, dat zelf nooit eens een verkeerde afslag neemt, mijn omzwervingen. Op een gegeven moment zorgde ik er dan ook voor dat ik offline was als ik de weg opging.
Nadat ik dit hele verhaal aan mijn tante had verteld, glimlachte ze naar me en zei dus: "En dan heeft iemand anders ook weer wat om over te lachen."
Precies zo zie ik dat ook. Lachen over tekortkomingen maakt iemand beminnelijk. De wereld zou mooier zijn wanneer we ons vaker kwetsbaar tonen en lachen om onszelf. Het leven is soms al serieus genoeg, daarom kom ik af en toe graag uit onverwachte hoek.