Zomaar een masker

Verward trek ik het slaapmasker van mijn gezicht en besef dat het buiten lichter is dan toen ik het opdeed. “Het moet al rond zeven uur zijn”, denk ik versuft. De klok bevestigt mijn vermoeden. Eigenlijk had ik het plan om rond half acht de deur uit te gaan om te wandelen, maar ik blijf nog even liggen. Ik moet bijkomen van het extra uurtje slaap.

Al jaren word ik vroeg wakker en jaren baalde ik ervan, maar uiteindelijk heb ik mij erbij neergelegd. Nu maak ik op de meeste ochtenden dankbaar gebruik van de extra uren. Doordeweeks vertrek ik voor dag en dauw richting station en in het weekend heb ik al tienduizend stappen gelopen wanneer de rest van Nederland ontwaakt.

Maar nu het in de ochtend merkbaar later licht wordt, moet ook ik wel weer even wennen aan de donkerte. Vijf uur in de ochtend voelt nou eenmaal vroeger dan een maand geleden, zeker in het weekend. Daarom deed ik vanochtend weer eens een poging om verder te slapen. Soms, heel soms lukt het me namelijk toch.

Er gaat wel een ritueel aan vooraf. Ik zet een slaapmasker en een podcast op en kies het volume, waarbij ik nog net kan verstaan wat er wordt gezegd. Vervolgens ga ik rustig liggen, let ik op mijn ademhaling en wacht geduldig op wat komen gaat. Inmiddels weet dat ik niet te snel moet opgeven omdat het wel even kan duren eer ik al dan niet nog even in slaap val.

Voor dit ritueel heb ik twee favoriete podcasts: De Jortcast of De Stemming van Vullings en Van der Wulp omdat ze informatief zijn en soms een tikkeltje saai. Vanochtend koos ik voor de laatste. Ik hoorde de stem van Wilders en van éne Youri Pol. Er volgde een analyse over Fleur Agema en eentje over de positie van Pieter Omtzigt. Marjolein Faber verdedigde zich en Caroline van der Plas maakte een statement. Daarna vond ik het blijkbaar welletjes, want toen ik wakker werd ging de podcast niet meer over de politiek van afgelopen week.

Toch vraag ik me na al die moeite af of het echt de moeite waard is. Ook deze ochtend werd ik na deze extra slaapcyclus namelijk gedesoriënteerd wakker. Ik voelde me allerminst uitgerust. Mijn ogen voelden dikker en mijn wallen groter. Ik had bovendien opnieuw de raarste en naarste dromen gedroomd, waarvan ik de inhoud wederom niet kon navertellen, maar wel voelde. Ik moet het misschien maar niet meer proberen, want ondanks alle informatie die tot mij kwam via de podcast, zag ik het licht wel maar alleen in letterlijke zin.