18. november, 2024

Zomaar een lootje

Op weg naar huis kom ik een hele stoet ouders met kinderen tegen die onmiskenbaar op weg zijn naar de intocht van Sinterklaas. Even later zullen ze allemaal langs het Spaarne staan te dringen om de goed heilig man enthousiast toe te zingen. 

Ik heb de intocht zelf altijd een beetje eng gevonden. Als kind was ik bang voor de alwetende Sinterklaas en als ouder was ik bang dat één van mijn of de andere kinderen te water zou geraken. Mijn angst bleek niet ongegrond: een collega vertelde me jaren later dat een van zijn kinderen inderdaad te water was geraakt—gelukkig met een goede afloop. Hoewel eerder genoemde spanningen nu al geruime tijd achter mij liggen, brengt Sinterklaas nog altijd de nodige uitdagingen met zich mee. In onze familie gaan die over het trekken van lootjes en de bijbehorende consequenties.

Zo hebben we bijvoorbeeld een jaar gehad dat één familielid twee cadeautjes kreeg en een ander geen één, omdat iemand de naam op het lootje verkeerd had onthouden. Jaren later is dat een leuke anekdote, maar op het moment zelf was de situatie alles behalve ontspannen.

Vorige week was het weer zover. Anouk maakte vier briefjes met namen en deed ze in een potje. Als eerste mocht Kasper een lootje trekken. Hij nam er één, constateerde dat hij niet zijn eigen naam op het lootje zag staan en gaf het potje door aan mij. Ik deed vervolgens hetzelfde. Ik had ook niet mijzelf getrokken en dus begonnen we goed. Maar net toen ik het potje wilde doorgeven, stopte Kasper achteloos zijn briefje weer terug. “Daar ben ik vanaf”, zo dacht hij waarschijnlijk.

Dat was natuurlijk niet conform het draaiboek en dat lieten wij hem dan ook door elkaar heen pratend weten. Hij dacht vervolgens de situatie te redden en nog wel te weten welk briefje het was geweest. Helaas had hij fout gegokt. En vlak voordat hij het volgende briefje wilde pakken om die dan nog te controleren, nam Anouk geërgerd de regie. “Nu weet hij wie mama niet heeft”, riep ze geïrriteerd. Ik moest even nadenken over wat ze eigenlijk zei, maar moest ook toegeven dat ze gelijk had. En voor ik het wist, zaten de vier briefjes weer in het potje en begonnen we opnieuw. Wonder boven wonder ging het toen in één keer goed.

Een paar dagen later laat Kasper zich ontvallen dat hij niet meer weet welke naam er op zijn briefje stond. Of dit een grap is of serieus, dat weet alleen de alwetende Sinterklaas. Zoals altijd voel ik dus die spanning weer.

Wat zijn Zomaren?