6. april, 2025

Zomaar een vergadering

“Dat heeft Roel al gedaan”, hoor ik iemand tijdens een vergadering zeggen waarin de verdeling van rollen en verantwoordelijkheden wordt besproken. Heel even voel ik me aangesproken, tot ik me realiseer dat ik niet degene ben die wordt bedoeld. Ik zal eraan moeten wennen, want voor het eerst werk ik samen met een collega die Roel heet, terwijl ik zelf ook vaak Roel wordt genoemd. Het is een nieuwe ervaring voor mij, want zo vaak ben ik in mijn leven nog niet met mijn eigen naam geconfronteerd geweest.


Mijn vader vertelde altijd trots dat hij de naam Roelefien zelf heeft bedacht. Een modernere versie van mijn oma’s naam. Hij zal op dat moment niet hebben bedacht dat het unieke karakter ervan door de jaren heen in verschillende landen tot vele verbasteringen zal leiden.

De eerste komt vrij snel na mijn geboorte:  Loelefien, want Aziaten hebben moeite met de letter R. De volgende komt van mijn vader zelf, die mij jarenlang een totaal andere naam geeft: Johnston. Waarom weet ik helaas niet en ik kan het niet meer vragen.


In Duitsland wijzigt de klemtoon. Die liegt daar op de eerste lettergreep in plaats van de laatste. Ook de oe-combinatie, in Duits een ö, is een uitdaging. Er is zelfs een leerkracht die mij, tot grote hilariteit van de familie, jarenlang Rötlef noemde. Thuis fantaseren we vaak over het waarom. Waarschijnlijk heb ik mijn naam eens op moeten schrijven en was mijn handschrift toen al onleesbaar. Vriendinnen in die tijd zeggen Rule (Roele) en mijn zus noemt mij sindsdien Schwester. Maar ik noemhaar ook zo.


Op de internationale school krijgt mijn naam in het Amerikaans Engels een zangerig karakter: Roo-luh-fien en er ontstaat in die tijd geen verkorte versie.


Maar gelukkig ga ik na mijn middelbare school eindelijk eens in Nederland wonen en hoef ik vanaf dan mijn naam niet vaak meer te herhalen voordat hij wordt begrepen en blijft hangen...

Niets blijkt minder waar. “Hoe zeg je het precies” is een reactie die ik nog vaak te horen krijg als ik mij voorstel. Voor velen ben ik toch de eerste Roelefien die ze ontmoeten.


Toch ben ik niet uniek. De zoekterm Roelefien levert een handjevol naamgenoten op. Een van hen is de dochter van een oud-collega. Jaren geleden belde zij mij op om te vertellen dat ze haar dochter Roelefien had genoemd omdat ze het zo’n mooie naam vond. Op kraambezoek gaf ik haar de naam in houten letters voor op de deur van de slaapkamer, omdat ik het als kind best wel jammer vond dat er geen stickers, pennen of armbandjes met mijn naam te vinden waren. Toen wilde ik liever een standaard naam. Gelukkig komt wijsheid met de jaren.