10. september, 2024

Het is maandag ochtend en ik ben op weg naar mijn werk. In de trein vraag ik me af welke collega’s vandaag op kantoor zullen zijn. Bij elke naam die in mij opkomt, stel ik mezelf automatisch vragen. Hoe is de sportwedstrijd van collega X is afgelopen? Hoe was de vakantie van collega Y. Heeft collega Z nog steeds minder last van pijnklachten. Een uur later heb ik alle antwoorden, zelfs op vragen die ik aan collega’s stelde die ik niet op kantoor had verwacht.

Die vragen komen als vanzelf bij mij op. Ze zijn het resultaat van oprechte belangstelling in hoe anderen hun leven leiden en invullen. Niet zelden houd ik er bovendien leuke weetjes en/of tips aan over. Zo leerde ik laatst over het overlijdensritueel bij Hindoes. Een collega meldde dat ze een paar dagen vrij was en toen ik doorvroeg vertelde ze dat haar moeder een jaar geleden was overleden en dat ze druk was met het voorbereiden van de ceremonie die twaalf maanden later wordt gehouden. Ze zei dat Hindoes geloven dat het één jaar duurt voordat de dode de plaats van bestemming heeft bereikt en dat de rituelen gedurende het jaar na overlijden de overledenen daar naartoe begeleiden. Interessant, toch?

Ik heb inmiddels wel door dat niet iedereen die belangstelling van nature heeft. Voor sommigen voelt het stellen van vragen misschien zelfs opdringerig. Of er is simpelweg geen interesse. Toch durf ik te beweren dat ik na een half jaar op mijn nieuwe werkplek meer weet van de mensen op de werkvloer dan menigeen die er al jaren werkt. Voor mij een teken van verbinding dat het samenwerken makkelijker maakt.

Net zoals ik op mijn werk nieuwsgierig ben, ben ik dat ook buiten kantoor. Gisteren sprak ik bijvoorbeeld voor het eerst met een nieuwe buurvrouw van een stuk verderop in de straat. Ondanks onze korte ontmoeting vond ik haar meteen sympathiek. Ze stelde me in die korte tijd namelijk meer vragen dan ik de laatste jaren in gesprekken met menigeen heb gekregen. Ik was er dusdanig door verrast dat ik er de rest van de avond aan terugdacht en haast aan mijzelf ging twijfelen: had ik interessante antwoorden gegeven en zelf ook vragen gesteld? Vast wel.

Eerlijk gezegd heb ik wel eens het verwijt gekregen dat ik de ander met een vragenvuur overspoel waardoor zij nauwelijks aan wedervragen toekomen. Maar goed, liever vraag ik iemand het hemd van het lijf dan dat ik hem erin laat staan.