16 sept, 2023

Zomaar een krokodil

Wanneer ik de opdracht krijg om te schrijven over een tv-programma waar ik mij aan ergerde, weet ik gelijk welk programma dat was.

‘Tranen rollen over mijn wangen.’

‘Mooi gefilmd.’

‘Wat een lieve vrouw.’

Dat is de strekking van de reacties die onder het fragment van het programma Hello en Goodbye staan. Joris Linssen interviewt daarin het oudere echtpaar, Jantina en Gerard, dat op Schiphol staat te wachten op hun dochter. Gerard leidt aan Alzheimer en Jantina vraagt zich zenuwachtig af of hij hun dochter nog zal herkennen.

Joris Linssen oogstte veel lof met het interview waarin hij volgens de publieke opinie Alzheimer een gezicht gaf. Social media stroomde vol met berichten waarin kijkers blijk gaven van hun ontroering. Ik daarentegen vond het gelijk tranentrekkende televisie die op kosten van een ellendige ziekte is gemaakt. Een interview waarin Joris duidelijk niet luistert naar wat Jantina tussen de regels door vertelt.

“Hoe is dat voor u als uw man u niet meer herkent?”, is de vraag waar Joris mee begint en die hij bij gebrek aan antwoordvariaties net zo goed achterwege had kunnen laten.  Als Jantina vervolgens vertelt dat ze van nostalgische muziek houden en daarop nog wel eens een dansje maken concludeert Joris lollig: “Dus jullie dansen weer als in jullie jonge jaren.” Jantine bagatelliseert het meteen. Zo grappig vindt ze het allemaal niet. En nadat Jantina met trillende stem vertelt dat ze een paar keer per nacht wordt gewekt om hallucinaties te bezweren en fictieve katten naar buiten te begeleiden, vraagt Joris of ze ook nog gelukkig zijn samen of nog lol hebben. Tegen die tijd is Jantina echter murw gebeukt en zegt ze heel duidelijk dat ze het allemaal verschrikkelijk vindt.

Joris heeft onmiskenbaar meer ervaring met het maken van emo-tv dan met het mantelzorgen. Jantina zei misschien wel dat ze er het beste van maakt, maar ik hoorde vooral dat ze doodmoe werd van de zorg voor Gerard die te pas en te onpas ‘See you later alligator, bim bam boem’ bleef herhalen.

Joris koketteerde met de zogenaamde grappigheden van Alzheimer. Als dochter van een voormalig Parkinson patiënt reageer ik daar heftig op. Gaf hij Alzheimer echt een gezicht? Helaas zorgen deze ziektes er juist voor dat de patiënt zijn gezicht verliest. In mijn beleving huilen kijkers die dit interview ontroert dan ook, geheel in Gerard’s geest, grote krokodillentranen. Bim bam boem.

Gerard is vrij snel na de opnames naar een verzorgingstehuis gegaan en inmiddels overleden.

Wat zijn Zomaren?