9. maart, 2025

Zomaar een compliment

Vanaf het moment dat ik het lied uitlekte en het voor het eerst hoorde, was ik fan van ‘ons’ Songfestival-nummer.  Ik vind het zo’n vrolijk nummer. De sfeer van het lied, de beat en de meer dan gemakkelijke tekst met een kleine honderd lala’s, roepen bij mij een nostalgisch gevoel op. Alsof ik terugga in de tijd.

Een tijd waarin ik, en velen om mij heen, tot in de late uurtjes meeblérden en dansten op nummers als De meeste dromen zijn bedrog of I Will Survive van de Hermes House Band. Het waren gegarandeerde gangmakers. Zodra hun intro’s klonken gingen de voetjes van de vloer en had iedereen het naar zijn zin. Ondanks dat het zweet ons op het voorhoofd stond, het geld voor bier allang op was en de mascara niet meer op de wimpers zat, konden we er geen genoeg van krijgen. Morgen zagen we wel weer verder.

Als ik C’est la vie draai heb ik ook de neiging om het op repeat te zetten, de volumeknop open te draaien en inmiddels wat stijfjes door de kamer te huppelen. Ik beledig Claude waarschijnlijk door te zeggen dat ik het ondanks zijn diepere boodschap juist simpel en pretentieloos vind. Een nummer dat, zonder dat je enige moeite hoeft te doen, blijft hangen. Het laat mij, net als tijdens mijn studententijd, zorgeloos voelen.  

“Oh, I was just a little boy (girl). But I remember la mélodie, la mélodie.”  Dat stukje tekst is wat ik voel als ik het hoor, al was mijn situatie een stuk leuker dan die van hem.

Misschien is het ook gewoon het huidige weer dat een rol speelt in de sfeer die C’est La Vie oproept. Na een winter waarin het in mijn beleving maandenlang enkel waaide en regende, was ik wel toe aan wat zonneschijn. Of misschien komt het doordat ik na een meer dan uitdagend jaar weer een nieuwe baan heb gevonden. Hoe dan ook, het maakt niet uit. Muziek is nou eenmaal ongrijpbaar.

Het lied herinnert mij in ieder geval aan een tijd waarin het leven simpel was. Dat bevalt me in deze tijd extra goed. En dat vind ik zeker een compliment aan Claude waard.

Wat zijn Zomaren?