20. jan, 2024

Zomaar keurig

Het avondeten is net achter de rug en ik heb nog een half uur voordat ik op mijn fiets moet zitten om naar een karaokeavond te gaan. Buiten is het donker, koud en nat. Binnen voelen de negentien graden daarom extra behaaglijk aan. Ik draag nog een huispak met dito make-up en dus verzet elke vezel in mijn lichaam zich tegen hetgeen ik van plan ben.

Het begon met goede wensen voor 2024, gevolgd door het voornemen om het nieuwe koorjaar in te luiden met karaoke. Op dat we de stembanden lekker laten vibreren het komende jaar. Er volgde een poll en zo werd een vrijdag gekozen.

“Wat een gezellig idee”, dacht ik aanvankelijk toen ik de poll invulde. Maar eerlijk is eerlijk, ik hield toen al rekening met de vrijdag die je wist dat zou komen. Gedurende donkere dagen vind ik het lastig om het huis te verlaten, als het koud en guur is, vind ik het eigenlijk ondoenlijk.

Ik sprak mijzelf in aanloop naar deze dag daarom al dagen streng toe. De ochtend van de bewuste vrijdag begon mijn innerlijke stem al excuses te verzinnen: de nieuwe baan, een drukke week, het koude weer, niet bij stem, lekke band. Heel even was er zicht op een nette uitweg, toen bleek dat de karaoke bar op last van de politie was gesloten. Even later was er echter een alternatief geregeld en ging de innerlijke stem gewoon weer verder met bedenken: nog nooit gedaan, geen solo ambities, niet kunnen performen, niet door een microfoon willen zingen.  

Uiteindelijk verzorgt Anouk mij tijdens de nazit aan tafel het laatste zetje door te zeggen dat ze een hekel heeft aan vriendinnen die eerst kunnen afspreken en vervolgens om vage redenen alsnog afhaken. Ik kan haar alleen maar gelijk geven. Ik ga gewoon, geen gezeur.

En natuurlijk was het achteraf allemaal hartstikke gezellig. Alhoewel, aan het einde van de avond bleek één van de excuses niet verzonnen te zijn. Anderhalf uur blèrde ik op de achtergrond gezellig mee, maar tot slot werd ik overmoedig en nam ik zomaar de microfoon aan. Ik wist gelijk weer waarom ik zingen door een microfoon niet leuk vind. Waarom klink ik toch zo Kinderen voor Kinderen. Hoezeer ik ook probeer los te gaan op een Hazes nummer, mijn Amsterdams accent en mijn performance zijn gewoon te keurig. Geen porem zou een Amsterdammer zeggen, terwijl ik het alleen durf op te schrijven.

Een paar dagen later blijkt ons uitje een inspiratiebron voor onze dirigente. Ze meldt dat ze twee karaoke krakers in een nieuw jasje heeft gestoken en hoopt dat wij dat net zo leuk vinden.

“Jofel,” denk ik, “daar krijg ik nou spontaan bloed, zweet en tra-nuh van.”