11. november, 2024
Inmiddels ben ik bezig met de tweede module van een de NCOI opleiding Journalistiek. Ik vind de module Nieuws publiceren, waarin het vooral gaat om het bepalen van de kenmerken van een doelgroep en de geschikte en beschikbare media-uitingen voor die groep, erg leuk. Zo moest ik nadenken over hoe een uitbreiding van een speeltuin aan de verantwoorde (goot)ouder te brengen. Ook bedacht ik een YouTube-challenge waarin Douwe Bob recepten met vegan producten van een nieuwe online supermarkt zou uitproberen en promoten. De opdrachten die ik tot nu toe moest inleveren gingen dan ook als vanzelf, alleen de laatste opdracht stelde mijn enthousiasme op de proef.
De opdracht luidt: “Presenteer je pitch voor een reportage in een filmpje van maximaal drie minuten. Je mag hierbij geen visuele hulpmiddelen gebruiken.” Deze eis maakt dat ik er twee weken mee bezig was. Want, ondanks dat het onderwerp snel gekozen was en de tekst snel op papier stond, liet de opname van een filmpje enige tijd op zich wachten. En nog steeds houd ik me aanbevolen voor tips om ontspannen en zelfverzekerd voor de camera te staan.
Op een avond dacht ik, ik probeer het gewoon, maar wat ik terugzag was nog erger dan ik had verwacht. Het felle licht van de bureaulamp werkte allesbehalve flatteus in combinatie met een huispak en einde-dag-gezicht. Ik zag vooral de rimpel om mijn mondhoeken bewegen. Bovendien keek ik te vaak naar beneden om op mijn spiekbriefje te kijken.
De opname moest dus met daglicht gebeuren. Ook besloot ik dat er een spiekbrief achter de camera moest komen te hangen. Zo, zou ik de juiste woorden recht in de lens kunnen uitspreken. Met een IPhone op een schoenendoos, die achter de laptop en voor twee tegen ordners aangeplakte A4tjes stond, begon ik aan een tweede ronde opnames. Tot mijn verrassing ging het beter dan verwacht. Mijn felroze trui deed het goed en de constructie had het gewenste resultaat en dus besloot ik nog een tweede opname te maken die zelfs de definitieve versie werd.
Snel versturen en klaar dacht ik. Bij het uploaden bleek echter dat het bestand maar 5 MB groot mocht zijn terwijl het origineel 2,35 GB was. Uiteindelijk had ik net zo goed de avondversie kunnen insturen, want de kwaliteit van het filmpje dat ik uiteindelijk kon gebruiken was dusdanig slecht dat alleen grove contouren te zien zijn. Het is niet meer vast te stellen is in welke richting de ‘ogen’ kijken en ook de rimpels zijn allemaal gladgestreken. Alleen de roze trui blijft overeind. Symbolisch, denk ik, voor de kleur wolk waar ik grotendeels op ik zit wanneer ik met de opdrachten bezig ben.