11. nov, 2017

Zomaar een einde

Vorig weekend stond in het teken van Anouk en coeliakie. Zaterdag de glutenvrije markt in Hoofddorp in het van der Valk hotel langs de snelweg. Na 4 jaar is het mij dan eindelijk gelukt om in één keer goed de parkeerplek langs de A4 op te rijden. Andere jaren kwam ik steeds bij de vrachtwagens uit en moest ik steeds een extra lus rijden. Oriëntatie is niet mijn sterkste punt. Net als in een rechte streep achteruit rijden. Daar word ik nu dagelijks mee geconfronteerd omdat de straat hier voor de deur openligt en ik dus achteruit de straat moet uitrijden of inrijden. In de donkerte komen de geparkeerde auto's toch zorgwekkend dichtbij bij het achteruit rijden... Zondag hadden we een glutenvrije lunch in Bergen aan Zee. We hadden dit jaar leuk gezelschap en voerden het standaard gesprek vol herkenning, tips en trucs. Het voortraject kwam weer ter sprake en ook de verbazing over de steile opknapcurve die al één dag na begin van het dieet optrad werde door alle partijen bevestigd. Een andere standaardvraag die met lotgenoten aan bod komt is de vraag of de rest van de familie zich heeft laten testen. Toen Anouk de diagnose kreeg ging ik er eigenlijk automatisch vanuit dat ik “het” ook zou hebben. Ik heb als kind heel veel buikpuin gehad en ook de rekbaarheid van mijn buik vertoont veel overeenkomsten met die van Anouk voordat ze het dieet begon. Bij het opstaan is hij nog redelijk plat maar zodra de dag vordert en ik iets tot me neem groeit hij uit tot een buik waarin ik op sommige momenten wel een tweeling kan herbergen. Dat is altijd al zo geweest. Ik liet me dus gelijk testen, maar de uitslag was negatief. Mijn gesprekspartner herkende mijn verhaal en zei ineens: “Bij mij was de test ook negatief. Toch heb ik een tijd glutenvrij gegeten en in die tijd verdween mijn opgezette buik”. Die zin is blijven hangen en zo heb ik gedurende de week besloten, de komende periode glutenvrij te eten. Eigenlijk ben ik in mijn beleving al jaren chronisch moe en al ben ik nooit ziek (klop klop klop) zo wordt een avondje wat later naar bed gaan gelijk afgestraft. Na 22:00 gaat bij mij echt het licht uit. Nou hebben we al bijna 5 jaar een glutenvrij familielid, maar de impact is toch wel weer groot als je het zelf gaat doen (en glutenvrije muesli/cruesli is echt schandalig duur). Zo bedacht ik me vanochtend dat we er bij het maken van het boodschappenlijstje gisteren nog helemaal geen rekening mee gehouden hadden. Het lasagne restje zal ik in ieder niet meer eten.

Er kwam ook weer een schrijfwedstrijd langs. “Het kerstdiner”, in 500 woorden. Inspiratie kreeg ik toen ik laatst heel hard mijn hoofd stootte tegen een punt van een plank naast mijn bed. Ik onderging het zoals altijd gedwee, pufte wat en probeerde over te gaan tot de orde van de dag. Het deed pijn, heel erg pijn. En ineens borrelden er allemaal venijnige gedachten in mij op in relatie tot een kerstdiner. Klaar was ik met mijn gedweeheid, de hele setting en met mijn geplease ten opzichte van wie dan ook!  De inspiratie is wellicht wat aangewakkerd doordat de schrijver wordt aangemoedigd om het kersdiner flink mis te laten gaan. Leuke opdracht en op dit moment zeker aan mij besteed. Het begin staat al op papier en het einde heb ik ook al. Nu nog de rest van mijn gedachten beperken tot 500 woorden. Laatst kreeg ik feedback van een collega die liet doorschemeren dat ik soms wel heel veel woorden nodig had. Dat wordt dus nog een klus. 24 December weet ik wat zwaarder was. Het kerstdiner of glutenvrij eten.