29 okt, 2023

Zomaar een vakantie

Daar lig ik dan, eind oktober, op een strand met uitzicht op een turquoise zee met bergen op de achtergrond. Ik heb mijzelf net getrakteerd op een massage. De zon schijnt maar ik heb het niet warm en ik verbrand ook niet. Als ik ontspannen voor mij uitstaar zie ik een regenboog ontstaan. “Ik zit op het juiste deel van het eiland”, realiseer ik mij tevreden. Daarna denk ik aan die pot met goud, maar zoals ik mij op dit moment voel, ga ik er zeker niet naar op zoek. Ik heb al alles dat mijn hartje begeert en ook de rest van het gezin lijkt te genieten.

 

De één stapt elke dag op zijn wielrenfiets om het mooie eiland met beklimmingen te verkennen en kudos op Strava te vergaren. De ander vindt het heerlijk om een laatste keer in haar zomerkleding over het resort te flaneren en kleedt zich een paar keer per dag om. Elke avond drinkt zij een ‘Stella’ terwijl ze naar een optreden kijkt of een spelletje met ons speelt. Nummer drie is blij met al het eiwitrijke eten dat het buffet hem biedt en gaat elke dag naar de gym om te trainen. Wat hij daar precies doet weet ik trouwens niet. Ik ging een keer mee en toen zag ik hem vooral veel pauzes houden, maar blijkbaar is dat heel legitiem wanneer je vooral aan krachttraining doet.

 

Het waren onverwacht heerlijke dagen op Mallorca. Een cadeautje. Een vakantie die eigenlijk zomaar was ontstaan. Ik had nooit verwacht dat ik de familie voor dit concept kon enthousiasmeren. Heel eerlijk gezegd wilde ik hem een week voor vertrek nog annuleren omdat ik moeite had om de zoveelste vlucht dit jaar en de decadentie ervan te rechtvaardigen. Ik vind mijn hang naar gemakzucht best wel ongemakkelijk wanneer ik met zoveel anderen een grote eetzaal in loop om gebruik te maken van een overdadig buffet met overvloed aan eten waarvan ik mij vervolgens afvraag wat er met het overgeblevene gebeurt.

 

En toch heb ik ervan genoten. Het was mijn guilty pleasure vakantie: een hotel aan het strand, een kamer met een view, lange strandwandelingen in heerlijk weer en dankzij Antonio geen zorgen over (glutenvrij) eten en drinken. Eénmaal in de grote eetzaal deelden de kinderen openhartiger dan normaal theorieën en gedachten uit hun belevingswereld. En van voedsel voor de geest kan er nooit genoeg zijn.