24 sept, 2023

Zomaar een gebied

Na twee goede nachten en twee lange wandelingen voel ik mij gelukkig weer fit en soepel. Dat was vrijdag wel anders. Ik had de hele dag een stijve, pijnlijke bovenrug en op een gegeven moment was zitten zelfs zo pijnlijk dat ik geheel gesloopt op de bank lag. Dus ging ik vroeger dan normaal en na een warmere douche dan normaal naar bed in de hoop dat de nacht relaxter zou verlopen dan die ervoor.


Die nacht ervoor had ik namelijk weer eens urenlang liggen piekeren en malen. Heel irritant. Urenlang deed ik mijn best om te ontspannen: ik concentreerde mij op mijn ademhaling en speelde in mijn hoofd een mantra af opdat de ledematen te zwaar zouden werden om op te tillen. Helaas draaide ik mij vervolgens toch weer moeiteloos op de andere zij. In plaats van mijn lichaam te laten ontspannen absorbeerde ik blijkbaar zoveel spanning dat ik er de hele dag last van had gehad.


Volgens een artikel dat iemand mij afgelopen zomer na een vergelijkbare ervaring toestuurde ligt nachtelijk gepieker aan de prefrontale cortex. Dit gebied van de hersenen gebruiken we om problemen op te lossen, te plannen en emoties in toom te houden. Het is een gebied dat als laatste volgroeit en ervoor zorgt dat je je rationeel, verstandig en volwassen gedraagt. Nu blijkt dat de prefrontale cortex eerder in slaap kan vallen dan de rest en dat daardoor elke vorm van redelijkheid ontbreekt.


Dit keer was het onderwerp van mijn gepieker het werk. Steeds vaker ben ik het niet eens met de aanpak en omdat ik vind dat ik door mijn ervaring en positieve bijdragen in het verleden recht van spreken heb stijgt de frustratie. Het is een gevoel dat mij de laatste jaren regelmatig parten speelt en waar mensen om mij heen terecht wel eens moe van worden omdat ik geen actie onderneem. “Je wilt al heel lang heel graag iets anders maar dan heb ik soms het gevoel dat je er niet iets voor wil veranderen” kreeg ik laatst nog te horen.


Het lijkt zo simpel, iets anders doen. Ik wil het ’s nachts echt graag maar durf het overdag echt niet. De collega’s zijn fijn, ik ben goed in wat ik doe en als ik het mij allemaal niet zo aantrek, is er niet veel aan de hand. Dan werkt de prefrontale cortex wel naar behoren.


Maar dat ik het niet aandurf en geen concrete actie onderneem maakt het voor mij nog frustrerender. Ik heb de oplossing tenslotte zelf in de hand. Wie weet valt mijn prefrontale cortex overdag ook zomaar eens in slaap.