'%3e%3ctitle%3epuzzle-piece%3c/title%3e%3cpath d='M29.728 19.616q0 1.44-0.8 2.4t-2.208 0.96q-0.736 0-1.376-0.32t-1.056-0.672-1.024-0.672-1.248-0.32q-1.984 0-1.984 2.208 0 0.704 0.288 2.080t0.256 2.048v0.096q-0.384 0-0.576 0-0.608 0.064-1.728 0.224t-2.080 0.224-1.76 0.096q-1.088 0-1.824-0.48t-0.736-1.504q0-0.64 0.288-1.248t0.704-1.024 0.672-1.056 0.288-1.376q0-1.408-0.96-2.208t-2.4-0.8q-1.504 0-2.56 0.832t-1.056 2.272q0 0.768 0.288 1.472t0.576 1.152 0.608 0.96 0.256 0.896q0 0.8-0.8 1.6-0.672 0.608-2.112 0.608-1.696 0-4.352-0.416-0.16-0.032-0.512-0.064t-0.48-0.096l-0.224-0.032q-0.032 0-0.064 0t-0.032-0.032v-18.272q0.032 0 0.32 0.064t0.608 0.064 0.384 0.064q2.656 0.448 4.352 0.448 1.44 0 2.112-0.64 0.8-0.768 0.8-1.568 0-0.416-0.256-0.928t-0.608-0.928-0.576-1.152-0.288-1.472q0-1.472 1.056-2.304t2.592-0.8q1.408 0 2.368 0.8t0.96 2.208q0 0.736-0.288 1.376t-0.672 1.056-0.704 0.992-0.288 1.28q0 1.024 0.736 1.504t1.824 0.448q1.152 0 3.232-0.256t2.912-0.288v0.032q-0.032 0.032-0.064 0.288t-0.096 0.608-0.064 0.384q-0.416 2.688-0.416 4.384 0 1.44 0.608 2.080 0.8 0.832 1.6 0.832 0.384 0 0.896-0.256t0.96-0.608 1.152-0.608 1.472-0.256q1.472 0 2.272 1.056t0.832 2.56z'/%3e%3c/svg%3e)
'%3e%3ctitle%3epencil%3c/title%3e%3cpath d='M6.496 27.424l1.6-1.632-4.192-4.192-1.632 1.632v1.92h2.304v2.272h1.92zM15.808 10.848q0-0.384-0.384-0.384-0.16 0-0.288 0.128l-9.696 9.664q-0.128 0.128-0.128 0.32 0 0.384 0.416 0.384 0.16 0 0.288-0.128l9.696-9.664q0.096-0.128 0.096-0.32zM14.848 7.424l7.424 7.424-14.848 14.88h-7.424v-7.456zM27.040 9.152q0 0.928-0.64 1.6l-2.976 2.976-7.424-7.456 2.976-2.944q0.64-0.672 1.6-0.672 0.928 0 1.632 0.672l4.192 4.192q0.64 0.704 0.64 1.632z'/%3e%3c/svg%3e)
13. nov, 2022
Zomaar een moeder
“Nee, dat is Thomas. Die zit achterin naast Peter. De meester haalt ons steeds door elkaar.”
Ik was sprakeloos, ontdaan en ontzettend boos. Hoezo wist de meester niet wie mijn kind was. Zo’n gesprek bereid je toch voor. Direct haastte ik mij naar mijn laptop om een mail te dichten. En wanneer ik die avond geen reactie zou krijgen, dan zou ik de volgende ochtend wel even mee naar school fietsen om ‘op hoge poten’ verhaal te halen. In mijn hoofd speelden zich op dat moment pittige taferelen af.
Eerder die avond hadden we het eerste tien-minuten gesprek van het jaar gehad. Tijdens het gesprek kreeg ik al argwaan en herkende ik mijn rustige kind niet in het praatgrage kind waarover de meester sprak. De jaren ervoor kregen we tijdens het eerste gesprek namelijk steevast te horen dat de leerkracht nog niet veel kon melden en dus was ik op zijn minst verrast.
Maar goed, het was een leuke meester, Kasper weer een jaar ouder en dus zette ik mijn argwaan opzij en hoorde ik wat ik misschien stiekem al die voorgaande jaren graag had willen horen. Ik vertrok in ieder geval met een goed gevoel richting huis. Ik vond het wel jammer dat Kasper weer achter in de klas zat, terwijl hij op mijn verzoek voorin was begonnen. Eenmaal thuis vroeg ik daarom naar het waarom en bleek dat ik wellicht tien minuten over een heel ander kind had gesproken. En dat vond ik onbestaanbaar, mijn zoon verdiende meer aandacht.
De volgende ochtend fietste ik nog wel mee naar school, maar vroeg me onderweg al wel af wat ik nou precies wilde zeggen. Zo hoog waren mijn poten na een nachtje slapen niet meer en toen ik op school arriveerde was de meester bovendien druk met klaar-overen en ervoor te zorgen dat alle kinderen veilig konden oversteken. Toen hij mij zag bleek dat hij de mail al had gelezen. Hij bood gelijk zijn excuses aan en benadrukte nog even dat mijn perceptie niet helemaal de juiste was. Dat geloofde ik niet helemaal, maar het was prima zo. Uiteindelijk bleek hij één van de betere leerkrachten te zijn.
Het zijn situaties zoals deze waar ik de afgelopen weken aan moest denken wanneer ik weer iets over de rechtszaak tegen Glennis Grace hoorde of las. Want iedere moeder herkent het gevoel om bij onrecht als een leeuwin te willen vechten voor haar kind. In figuurlijke zin dan.