10. sep, 2022

Zomaar een stem

"Hoe één woord Ajax-icoon Van Basten recht in het hart trof", lees ik op internet en denk meteen terug aan iets dat mij ooit erg raakte.


Het gebeurde tijdens de ontgroening van de studentenvereniging die toevalligerwijs afgelopen week op een uiterst gênante wijze in het nieuws is geweest.


Ik kwam vers uit het buitenland en lid worden was voor mij een manier om sneller te integreren en sociale contacten op te doen. Mijn zus was al lid.


Onzeker begon ik aan het avontuur en wist al snel niet wat mij overkwam. Dat kwam denk ik vooral door het taalgebruik, want de woorden die ik te horen kreeg had ik mijn ouders in ieder geval nog nooit horen zeggen en ook niet in de Nederlandse les geleerd.

Ik moest iets over mijzelf moest vertellen toen mijn ondervraagster mij bruut onderbrak. Ze zei dat ik dan wel een leuke zus had, maar dat zij aan mij nog niets gezelligs had kunnen ontdekken. Ik had een lijzige stem en sprak veel te traag. Ze vond mijn saaie verhaal bovendien extreem slaapverwekkend.

Er waren vast geen kwade bedoelingen en de opmerkingen waren waarschijnlijk juist bedoeld om mij voor mijzelf te laten opkomen. Ieder ander had ze van zich af laten glijden, maar bij mij bleven ze nog heel lang in mijn hoofd zitten.

Elke keer wanneer ik mijzelf aan een nieuwe groep mensen voorstel(de) probeer(de) ik toch iets sneller te praten, elke keer wat meer variëteit in mijn toonhoogtes aan te brengen. Spreken voor een grotere groep heb ik jarenlang niet gedurfd. En inmiddels kan het mij wat minder schelen wat mensen van mijn stem vinden, maar helemaal onbevangen ben ik nog steeds niet.

Ik heb het type kinderen niet dat lid wil worden en dat vind ik wel prima. Ik weet niet wat ik ze na alle berichten zou adviseren. Overal zijn leuke en minder leuke mensen en het was oprecht ook een leuke en leerzame tijd.

Pannenkoek is het scheldwoord dat van Basten recht in zijn hart trof. Een fan riep het hem toe nadat hij had verloren en kansloos was voor de titel. Er staat dat het hem een kwetsbaar man maakte. Heftig. We hadden natuurlijk beide op het moment zelf onze stem moeten laten horen en ze een (pannen)koekje van eigen deeg moeten geven.