24. jul, 2022

Zomaar een bezem

De eerste week van de vakantie zit er op en na twee kortere coronavakanties in eigen land is het wel weer even wennen. De kinderen zijn inmiddels ouder en we leven alle vier veel meer ons eigen leven dan drie jaar geleden. En in de vakantie moet iedereen dan toch weer even in het familiegareel. 

De uitdaging voor Anouk begon al toen ik de laatste wasronde aankondigde. Alles wat na dat moment in de wasmand komt, komt niet meer mee. Althans, niet schoon. Normaliter eindigen haar kleren namelijk een dag nadat ik ze schoon en gestreken in haar kast heb gelegd alweer op de grond of wasmand. Dit keer moest dat dus anders.

De avond voor vertrek stuurde ik een app met de inpak-instructies: “Morgen dus om 13:30 vertrek. Om 12:00 tassen klaar”. Waar Anouk eigenlijk aan één tas niet genoeg heeft, heeft Kasper niet genoeg kleren om een vakantietas van twee weken te vullen. Hij draagt al tijden hetzelfde setje. Dus, wat zou hij moeten inpakken?! Maar eerlijk is eerlijk, beiden hadden om 12:00 een tas klaar. 

Eenmaal op de bestemming aangekomen vindt Anouk al snel dat wij ons misdragen. De schaamte voor haar ouders is nog groter dan thuis. We fietsen te Nederlands, we maken te veel lawaai  op het terras, zeggen niet steeds dankjewel en zwaaien te opzichtig naar de ober op wie we al uren wachten. 

Kasper daarentegen stelt de hele dag door vragen en wil van minuut tot minuut weten wat en waar wie iets gaat doen. Hij vraagt zelfs wat ik ga doen, wanneer ik met een zakdoekje richting een wc loop. En omdat hij de antwoorden niet onthoudt en keer op keer variaties verzint geven wij maar steeds absurdere antwoorden die hij dan vaak genoeg als waarheid aanneemt. 

Broer en zus moeten ook wennen aan het constante, onderlinge samenzijn zonder dat ze zich even kunnen terugtrekken. Soms lopen de irritaties zo hoog op, dat ze zeggen dat een week vakantie meer dan genoeg is. Dat het leuk was, maar dat we net zo goed naar huis kunnen gaan in plaats van naar Italië. 

Ik geef toe dat ik deze vakantie weer drukker ben met vegen dan met lezen. Een curling moeder beïnvloedt nou eenmaal graag de baan van de steen. Ik weet gelukkig inmiddels dat iedereen de herinneringen koestert ook al wordt er veel gemopperd. De vele foto's die Anouk stuurt zijn het bewijs. Ik weet ook dat de verhalen vanzelf gaan komen en kan zelfs voorspellen wie welk verhaal onthoudt. En omdat ik het zoveel doe, kan ik ook het plan om naar huis te gaan geroutineerd van tafel vegen.