11. jun, 2022

Zomaar een verhaal

Dit keer een eerste versie nav een schrijfopdracht: zeshonderd woorden over hoe heet kan een zomer zijn?!

“Wil jij alsjeblieft de zwembandjes afdoen? Ze zitten zo strak en ze prikken in mijn vel”, zegt Rory met zijn grote ogen. Ik zie inderdaad wat schuurplekken en omdat alleen de volwassenen op dat moment mogen zwemmen trek ik ze in één ruk van zijn armen.

Samen met zijn grote broer zitten we lekker op een kleedje langs een zwembad in Kansas City. Om de tijd te doden bekijken we de volwassen zwemmers en delen we cijfers uit voor schoon- en snelheid van hun bewegingen. De jongens hebben zichtbaar lol in mijn verzonnen opdracht en dat voelt goed. Het is een warme dag en ik ben op pad gestuurd met de Chevrolet en de twee jongens om hun moeder wat qualitytime met hun babyzusje te gunnen.

Samen met twee vriendinnen ben ik die zomer naar Kansas City afgereisd, alwaar we ieder in een ander gezin als au pair aan de slag zijn. Een spannend avontuur voor een achttienjarige. Mijn familie bestaat uit een vader, moeder, tante, kleuter, peuter en baby. Grappig detail is dat vader directeur is van een popcorn fabriek. Het grote huis staat dan ook vol met bakken popcorn.

Vader en tante zijn na jarenlange verslavingen bekeerd. Vanaf dag één voel ik dat God een grote aanwezige in het huis is. Vooral tante mag graag over hem praten. Ze vertelt onder andere dat de hel zich in het midden van de aarde bevindt. Ze heeft gelezen dat een groep een gat is gaan graven en dat die toen brandende mensen hoorde schreeuwen. Haar verhalen zijn absurd, maar een weerwoord geven durf ik niet. Ik vind de sfeer vooral zielig voor de jongens die steeds op hun hoede moeten zijn. Als ze een keer kinds en enthousiast roepen dat superman de sterkste man op aarde is, krijgen ze een pets. “Wie is de sterkste man op deze aarde?”, vraagt tante vervolgens streng. “Jezus is de sterkste”, roepen de jongens dan in koor.

Een avond eerder hebben ze ook mij aan een religieus ritueel onderworpen. Een groep vrienden ging om mij heen staan en wensten mij luidkeels onverstaanbare kreten toe. Geschrokken en beduusd huilde ik gelijk. Mijn tranen waren het teken van boven, het bewijs dat God mij had geraakt. Heel erg vond ik het dus niet dat ik die dag richting zwembad mocht.

Het geven van cijfers begint te vervelen en dus laat ik de zwembewegingen van de volwassenen koppelen aan die van dieren. Ik zie een hond, dolfijn en soms ook superman langskomen. Ineens onderbreekt een sirene ons gezellige tafereel. Het geluid is dusdanig schril dat ik denk aan een plotselinge ramp. Geschrokken kijk ik op en probeer te ontdekken wat dit geluid rechtvaardigt. Ik zie een mierenhoop van kinderen die zich richting water beweegt. “Iedereen mag weer zwemmen!”, bedenk ik mij beduusd. Mijn oog valt op de twee zwembanden die nog steeds op het kleed liggen. Daarna valt die op de twee jongens die aan mij waren toevertrouwd en die opgaan in de mierenhoop. Ze zien het zwembad steeds dichterbij komen.

“Doodstraf voor Nederlandse au pair die kind laat verdrinken in de VS”, luidt de tekst in de kranten.

“Jij hebt Rory vermoord”, snikt zijn moeder, terwijl ik achter glas zit met een bordje in mijn hand.

Tante voegt daar aan toe dat ze zal luisteren naar mijn geschreeuw vanuit het midden van de aarde.

Het had in potentie een hele hete zomer kunnen worden in de VS eindigend in een heel diep gat. Gelukkig voor mij trok ik Rory snel uit het water en kwam de verkoeling op tijd.