3. mei, 2022

Zomaar een kleur

Laatst was ik op bezoek bij een vriendin uit mijn studententijd. We zaten al een tijdje gezellig aan haar keukenblok te kletsen toen één van haar kinderen mij aankeek en vroeg: “Hoe kan jij nou vriendinnen zijn met mijn moeder? Jij bent toch al heel oud?!”

In een poging te doen alsof ik niet wist waar deze vraag vandaan kwam legde ik uit maar drie jaar ouder te zijn. Ik zei dat hij zich nu misschien niet kon voorstellen om vrienden te zijn met iemand uit groep acht, maar dat leeftijdsverschil vervaagt en een vriendschap op een gegeven moment niet meer in de weg staat. Hij knikte braaf en dacht ondertussen het zijne: “Iemand met mijn haarkleur kon onmogelijk maar drie jaar ouder zijn dan zijn moeder.” Dat zijn moeder ook nog eens een innemende verschijning is, maakte de situatie voor mij nog ongemakkelijker. 

Sinds ik mijn haar niet meer kleur is dit het tweede confronterende voorval dat mijn keuze aan het wankelen brengt. Het eerste voorval betrof een buschauffeur die tegen Anouk zei dat ze die euro aan haar oma moest teruggeven, terwijl hij naar mij wees.

Ik ben inmiddels echt wel gewend aan de foto’s met vriendinnen, waarbij mijn haarkleur altijd afsteekt. En nu ik mijzelf al ruim twee jaar via de camera en te midden van veelal jongere collega’s moet bekijken, kan ik toch niet anders dan er ok mee zijn. Soms vind ik de gekleurde haren bij anderen er zelfs onnatuurlijk uitzien. Maar kinderen (en blijkbaar ook buschauffeurs) vertellen de waarheid en dus zou ik liegen wanneer ik zeg dat de vraag aan het keukenblok mij helemaal niets deed.

En nu we met vakantie zijn bekijk en analyseer ik elke foto dan ook aandachtig. Als de zon schijnt val ik mijzelf mee en en bij donker weer val ik mijzelf tegen. Iedereen zegt altijd dat  grijs juist mij buitengewoon goed staat en vervolgens dat ze er zelf nog niet aan toe zijn en dus nog even doorkleuren. Ben ik dan toevalligerwijs de enige in dit universum die het grijs haar staat? 

Wanneer ik einde dag weer eens naar alle gemaakte foto’s kijk, staan er ook twee foto's van een vriendin tussen die ze stuurde. Eén met gemilimeterd haar en één met een pruik die ze de komende periode zal moeten dragen. Het maakt mijn gemijmer gelijk ridicuul. 

Wat een onschuldige vraag van een kind niet allemaal teweeg kan brengen. Achilleshiel verval is mij niet vreemd en ik bedenk er spontaan een nieuw spreekwoord bij: kinderen die vragen doen dat niet om te behagen.