8. jan, 2022

Zomaar mooi weer

Bijna onaangeroerd leg ik het na de vakantie weer terug in de kast. Ik had het nog snel gekocht nadat ik er op Facebook een enthousiast verhaal over had gelezen. ’Het spel duurt niet lang, het is niet ingewikkeld, het gaat over de dolomieten, het wordt hier vaak gespeeld en het is een mix van geluk en strategie’, zo stond geschreven. Met name de lengte en de mix hadden mij getriggerd. Is er dan toch een bordspel dat ik met plezier kan spelen? Met een week Drenthe in het verschiet groeide mijn hoop op een goede afloop.

De dagen kabbelden voort en er was, zoals altijd, weinig animo voor het spelen van een bordspel. Ik realiseerde mij dat het initiatief echt van mij moest komen. Ik nam mijn verantwoordelijkheid, pakte op één van de regenachtige middagen de doos en verkondigde zo enthousiast mogelijk dat het moment dat we het gingen spelen aanstaande was.

In de doos zaten kartonnen vellen met landschapstegels, puntentegels, extra-stap-tegels, beertegels, berghut- en berghuttentegels. In de spelregels las ik dat een speler moet aanleggen, lopen en bouwen. Voor het aanleggen waren er regels: niet alle landschapstegels mochten aan elkaar. Ik ontdekte dat de groep landschapstegels inderdaad uit verschillende landschappen bestond en dat de verschillende landschappen weer verschillende namen hadden. Ik las het opnieuw en opnieuw, maar was de draad eigenlijk al kwijt. En ik kan wel met een beschuldigende vinger beweren dat de spelregels niet intuïtief waren, maar ik kon en wilde mij er gewoon niet toe zetten, terwijl ik zo graag tot die groep wil behoren, die uren gezellig rondom een bordspel zitten. Dat zijn tenslotte de verhalen waarmee je thuis wilt komen om de leukheid van de vakantie en de familie aan te tonen.

We speelden nog wel twee keer een spel. Eén ervan was Mens erger je niet, want die spelregels waren in ieder geval bekend en het ging zoals altijd:

• ik won net niet
• Kasper ergerde zich niet
• Anouk haalde het einde niet
• de winnaar kreeg de gunfactor niet

Mijn hoop op een goede afloop slonk. De kinderen waren hangpubers en ik niet in staat om ze te activeren, want ik hing gewoon met ze mee. Om toch iets gemeenschappelijks te doen keken we na het avondeten naar De rijdende rechter. Hoe we erop kwamen weet ik niet meer, maar er is een YouTuber die deze afleveringen becommentarieert en daar kijken ze graag naar. Het was verrassend leuk om te zien en te horen hoe serieus ze ingaan op de zaken en welke mening ze zijn toegedaan. Er ontstond gezelligheid, ze hadden praatjes en het leverde verhalen op om mee naar huis te nemen. Het Mooi weer spel hoef ik daardoor in ieder geval niet te spelen.