Zomaar wat was

Voorbeeld één: bij het strijken van de vakantiewas word ik er opnieuw aan herinnerd: de zoom van Anouk haar lieveling shirtje laat los en daar moet ik eigenlijk nog steeds wat mee. Ieder ander vindt het misschien een kleine moeite op hem met een paar steekjes weer vast te zetten, maar voor mij is die moeite groot genoeg om er weinig zin in te hebben. En dus strijk ik als alternatief heel hard en heet over die naad in de hoop dat de twee lagen een beetje aan elkaar blijven plakken. Ik heb dit nu al een peer keer zo opgelosten nadat Anouk weken geleden meldde dat het los zat heb ik haar er niet meer over gehoord. Blijkbaar is ze tevreden.

Voorbeeld twee: “Mama, waar zijn mijn oortjes?”, vraagt Kasper wanneer hij zijn tas inpakt, “Ik had ze in een zak van mijn groene broek gestopt.” “Nou, dan zitten ze nog steeds in die zak van die groene broek!”, antwoord ik bijdehand. “Ja, maar jij hebt die broek gisteren gewassen en gestreken?!”

Even later vertelt hij mij verbaasd dat de oortjes inderdaad in die zak van de groene broek vond en dat ze het gewassen en gestreken nog steeds doen. Gelukkig maar.

Voorbeeld drie: “Ik had je toch gezegd dat de ijsschep niet in de vaatwasser mag?” Nou weet ik uit ervaring dat je die waarschuwing wel eens kan negeren, maar op deze ijsschep zat na de wasbeurt een zwart en vloeibaar laagje, dat niet meer hard werd en dat je liever niet in het ijs wil hebben.

Drie recente voorbeelden die aantonen dat het Fingerspitzengefühl voor huishoudelijke klussen bij mij ontbreekt. Ik heb jaren geleden dan wel een soort naaidoos gekregen die alle benodigdheden bevat voor klusjes met naald en draad, maar die staat onaangeroerd in de trapkast. En zelfs nadat een monteur een vijf eurocent muntstuk uit de ‘verstopte’ afvoer haalde, controleer ik nog steeds niet automatisch de zakken van broeken die de was ingaan.

Het is geen opzet, het komt gewoon niet in mij op. En dus baal ik elke keer meer wanneer de was onder papieren zakdoekdeeltjes zit, die hun oorsprong vinden in één van mijn broekzakken. Ook Kasper zijn werknaamplaatje is inmiddels gewassen en onleesbaar.

Ik heb besloten dat ik er niets aan kan doen en dus heb ik mij inmiddels neergelegd bij de ongelukjes die mijn huishoudelijke onbenul met zich meebrengen. Alhoewel, een week later hadden we een nieuwe versie van de dezelfde ijsschep in huis en dat gaat tot nu goed. Een klein succes, dat ik in ieder geval zonder gevaar voor de was in mijn zak kan steken.