21. aug, 2021

Zomaar een bijbaan

Wij lopen hier vaak een beetje achter. Zo bewonderde ik vroeger al maanden de boodschappenlijstjes van andermans kinderen voordat hier de eerste letters op papier verschenen. Ook had ik al meer dan genoeg filmpjes van rennende ouders naast fietsende kinderen gezien voordat ik zelf kon gaan rennen. Ja, zelfs de tanden van mijn kind kwamen later door dan die in mijn omgeving.

Nu luisterde ik alweer tijden naar de verhalen over eerste bijbaantjes en moeders die vermomd als mystery shoppers nieuwsgierig een kijkje gingen nemen op de werkplek. Het was hier wel al onderwerp van gesprek, maar het bleef vooralsnog bij woorden. Maar nu, zo vlak voordat de zomervakantie eindigt, wordt de daad alsnog bij het woord gevoegd. Een online aanmelding, een sollicitatiegesprek, regelementen doornemen, tekenen, ik kan er ondertussen over meepraten. En net als iedereen, vind ik het maar wat stoer dat mijn zoon dat allemaal zomaar heeft gedaan.

Als scholier werkte ik niet, want in Bangkok lagen de bijbanen niet voor het oprapen, maar als student heb ik dat ruimschoots ingehaald en verschillende dingen gedaan om aan geld te komen. Ik deed voornamelijk veel productpromoties in winkels en op locatie, die trouwens niet altijd doeltreffend waren. Zo stond ik bijvoorbeeld een keer overdag in een Sligro met sterke drank, waar weinig animo voor was. Ook stond ik een keer met een paarse  koe in Heerlen, waar alleen de vele junkies een stukje chocolade kwamen halen.

Soms werkte ik in een rood mantelpakje als hostess voor De Limburger en mocht ik belangrijke personen placeren in het Theater aan het Vrijthof. Vaak begonnen ze in plat Limburgs te “kalle” en waren ze een stuk minder aardig wanneer ik met een harde G terugpraatte.

Bij hoge geldnood bood hotelschool Maastricht nog uitkomst, maar na elke partij in een Van Der Valk Exclusief concludeerde ik dat ik echt ongeschikt was voor het werk in de horeca. Boze blikken kwamen mijn kant op wanneer bleek dat ik maar twee borden kon uitserveren en aan de bar om aperitiefjes en digestiefjes vroeg waarvan ik de naam alleen fonetische had onthouden. Ik kwam pas weer tot leven wanneer we de tafel voor de volgende dag moesten opdekken en kan nog steeds tig wijnglazen in één hand te dragen.

Het zijn nu grappige anekdotes, maar wat voelde ik mij eigenlijk vaak ongemakkelijk tijdens het opbouwen van promotie materiaal of het loopje naar de stoel. Zo jong en zo verlegen. Daarom sla ik een bijbaan als mystery shopper graag over nu mijn zoon zijn werkende leven bij de vulploeg van de supermarkt begint. Zonder toeziend oog van zijn moeder is er vast al genoeg werk aan of beter gezegd in de winkel.