29. jul, 2021

Zomaar wat klei

Afgelopen zondag middag zwaaide ik mijn familie uit toen zij gedrieën in een Volkswagen T2 busje vertrokken voor een toer door Nederland. Het stond al een tijdje op het verlanglijstje van sommige familieleden, maar op de één of andere manier was ik nooit enthousiast te krijgen en zo ontstond het idee de familie vier nachten te splitsen. Op deze manier verheugde ik mij net zo erg op deze trip als de rest. Ik plande bezoeken aan oude bekenden en het hoofddoel was het kleien en draaien, zoals ik de WhatsApp groep oneerbiedig noemde.

Na een uiterst gezellig bezoek langs oude bekende nummer één die zondag avond zette ik eenmaal thuis het filmpje van de vertrekkende familie op Facebook. ‘Home alone’, was het bijschrift dat ik verzon en met die vondst was ik buitengewoon in mijn nopjes, al wilde ik eigenlijk nog iets doen met een nummer gezien het aantal gelijknamige films dat inmiddels is uitgebracht.

Maandag genoot ik vervolgens van een heerlijk dagje thuiswerken, dat zoveel fijner is zonder de achtergrondgeluiden uit de kamer naast mij en zonder het geschreeuw van de gamende puber. Ik herontdekte waarom ik het altijd zo fijn heb gevonden. Maar, naarmate de maandag vorderde begon ik opvallend vaak te niezen en te tranen. ’s Avonds was ik zo moe dat ik de puf niet meer had om met de familie te bellen en te vragen naar hun avonturen. En na wat gewik en geweeg en met pijn in mijn hart heb ik dus alle vervolgbezoeken en het kleien en draaien afgezegd.

‘Had je dat filmpje maar niet zo zelfingenomen op Facebook moeten zetten, ’ zegt een stemmetje in mij, terwijl ik verdrietig op zoek ga naar wie mij mijn me-time niet gunt en waarom. Het gevoel dat ik wordt ‘gestraft’, wanneer ik eens uit de band spring, overkomt mij vaker. Rijd ik een keer door oranje, word ik gelijk aangehouden door een agent. Laat ik eens iets in mijn gezicht behandelen houd ik er een litteken aan over. En laatst op het werk ventileerde ik (te) trots hoe ik een probleem had opgelost toen ik ontdekte dat ik daarnaast ook een fout met gevolgen had gemaakt.

Mijn fatalistische redenering houdt gelukkig niet lang stand wanneer ik de ratio laat terugkeren. In werkelijkheid was ik gewoon ouderwets verkouden geworden omdat een ander lid fan de familie dat een week eerder was geworden; een kwestie van slechte timing. En ook al was het best fijn om even alleen thuis te zijn, zo ga ik er toch vanuit dat er net als bij de film gewoon een volgende editie komt.