30. dec, 2020

Zomaar een lach

2020 Is een apart jaar geworden. Op de één of andere manier had ik er hoge verwachtingen van, omdat het zo harmonisch oogt, maar de harmonie was vaak ver te zoeken. Ik snak naar de gezelligheid van een feestje en een knuffel van buiten het huishouden; ik wil weer eens wat anders mogen dan die eeuwige wandelingen, al leverden die meer dan genoeg leuke gesprekken op en waren ze bovendien gemakkelijk inpasbaar door het thuiswerken. Niet alles was dus stom al lijkt het soms wel zo.

Afgelopen week kreeg ik de School of Life terugblik op 2020 toegestuurd. Hij bevat vragen op gebied van zelfkennis, relaties en werk waardoor je op een andere manier terugkijkt. Hij eindigt met de opdracht een brief te schrijven over hoe je het jaar hebt beleefd en wat je door deze buitengewone omstandigheden hebt geleerd over jezelf, andere mensen en het leven. Toen ik het las leek het mij nog de ideale opdracht voor mij, maar nu ik al dagen nadenk over hetgeen ik heb geleerd, besluit ik deze studie te staken. Ik ben voor nu even uitgeleerd. Soms is het ok om een buitengewone omstandigheid stom te vinden.

Gelukkig waren de omstandigheden rond de zomer minder buitengewoon. Met het afscheid van het basisschooltijdperk kregen we twee pubers in huis, die het liefst de hele dag op hun kamer zijn. Onze actieve vakantietripjes in eigen land bleken het recept om dit te doorbreken en als gezin weer actief te zijn. We kanoden over twee rivieren, mountainbiketen zonder wielrenbroek, fietsten tegen de wind in, voeren in gemotoriseerde bootjes, zeilden net iets te scheef, wandelden over het natste heidegebied, klommen in een klimbos, midgetgolften op een hete dag, pelden garnalen, bewonderden de Slufter, waadden over het wad en haalden daarbij ook nog het achtuurjournaal. Ze mopperden de hele tijd, maar wat was het leuk.

En ondanks dat er minder te beleven was schreef ik tweeënveertig Zomaren. Ik was dan wel iets minder productief dan het jaar daarvoor, maar twee ervan zijn door de grote Eva Hoeke gelezen en gecorrigeerd. De extreme hoofdpijn die ik na de cursusdag had behoort daarom tot één van de hoogtepunten van het afgelopen jaar.

En wat werk betreft begin ik op 6 januari aan het zoveelste coaching traject om uit te zoeken wat ik wil worden als ik later groot ben. In mijn coaching vraag staat dat ik weer energie wil krijgen van het werk en dat ik minder de zuurpruim wil hoeven uithangen. Als ik het teruglees  moet ik om mijzelf lachen; alleen ik verwoord het op deze manier. Een ander noemt het constructief kritisch. 

Gedurende het traject moet ik mijn gestaakte studie over het leven vast weer hervatten al hoop ik dat 2021 wat minder buitengewone omstandigheden kent dan 2020. Waarschijnlijk zal dan blijken dat ik nog lang niet ben uitgeleerd.