8. nov, 2020

Zomaar een stuk

Afgelopen vrijdag was Rob de Nijs bij Op1. Hij heeft de ziekte van Parkinson en was er om zijn laatste album te promoten. Ik had het niet gezien, maar op zaterdag kwam de afsluiting van het programma op internet veelvuldig langs. De filmpjes laten zien hoe Rob de Nijs alsnog de woorden Wat als later nu is meezingt met Paskal Jakobsen en Danny Vera, die het lied voor hem hebben geschreven. Paul de Leeuw raakt daardoor dusdanig geëmotioneerd dat hij het programma niet meer kan afsluiten.

Omdat het optreden in de media zo werd bejubeld als een mooi stukje televisie, keek ik het interview voorafgaand aan het optreden terug. Rob de Nijs vertelt onder andere dat hij in het bijzijn van zijn zoon al twee keer is gevallen. Trots vertelt hij dat zijn zoon sindsdien heel goed oplet of er geen hindernissen zijn op de weg. De kijker zal er verder niet heel erg bij stilstaan, maar niemand realiseert zich dat je niet ‘zomaar’ opstaat als Parkinson patiënt. Mijn vader heeft ook een paar keer plat op zijn buik op de tegels in de tuin gelegen. Hij was zo stijf als een plank en ik kreeg hem met geen mogelijkheid in beweging. Uiteindelijk legde ik eerst maar een kussentje onder zijn voorhoofd om de benarde situatie iets comfortabeler voor hem te maken. Door aan hem te sjorren en te trekken, kreeg ik hem uiteindelijk weer overeind. Ik vind het dus niet heel gek dat zijn achtjarige zoon nu zo goed oplet; het is geen situatie waar je graag in terecht komt als kind van.

Door te veel herkenning vind ik het geen mooi stukje televisie. Ik raak er zelfs geïrriteerd door. Een legendarische zanger in beeld brengen die met een broze stem de beladen woorden van een refrein meezingt romantiseert een ziekte die ik alleen maar als mensonterend heb ervaren. Het is een momentopname die gebruikt wordt om het grote publiek in vervoering te brengen en geen recht doet aan de zwaarte die de ziekte met zich meebrengt.

Ik schrik van mijn bittere reactie en hoop oprecht dat Rob de Nijs en zijn naasten een positiever pad bewandelen. De muziek die op de achtergrond draait helpt ook niet mee: The Alan Parsons Project. Ik heb nummers die ik al twintig jaar niet had gehoord toegevoegd aan mijn Van-alles-wat lijst in Spotify en draai ze nu grijs. Rob de Nijs komt trouwens ook met vier nummers voor in de lijst. Als eerbetoon voeg ik ‘Wat als later nu is’ er snel als vijfde aan toe.