10. okt, 2020

Zomaar een tas

Met een afkeurende blik kijk ik naar de drie nagelscharen die op het bed liggen en waarmee ik word geacht de teennagels van mijn moeder te knippen. De eerste zit onder de roest, de tweede is bot en de derde knipt enkel bij inzet van extreem veel kracht nog een beetje.  

“Deze is nog van moeder Heeres geweest”, zegt ze trots, terwijl ze het roestige exemplaar als een trofee omhoog houdt. “Nou, als ik in jouw teen knip dan is het jouw eigen schuld “, denk ik geïrriteerd: “Waarom koop je niet gewoon een fatsoenlijke nagelschaar?”

De nagelscharen zijn niet de enige voorwerpen in huis die oud zijn. Naast de gebruikelijke kasten, kleden, tafels en stoelen zijn er ook nog een paar andere antieke gebruiksvoorwerpen die nog steeds dienst doen. De loodzware plakbandhouder uit de winkel van mijn grootouders bijvoorbeeld. Doordat hij nog maar een minutieus stukje van het scherpe kantelrandje heeft, lukt het maar heel moeizaam om er nog een stukje plakband vanaf te halen.

Ook de perforator heeft een gebruiksaanwijzing; de hendel veert niet meer terug. Elke keer als ik de administratie doe, moet ik moeite doen om het blaadje met de twee gemaakte gaatjes er on-gescheurd uit te krijgen.  Er is ook nog ergens een blauwe kam van mijn vader die hier en daar een kartel mist, maar ook die is ouder dan ikzelf.

Als ik er iets van zeg, krijg ik een verwijtende blik toegeworpen: ”Niet zo zeuren, alles doet het nog prima. Jullie zijn maar verwend.” Het is een discussie tussen twee generaties die ik niet kan winnen. Met brute kracht lukt het mij om haar nagels zonder bloederige taferelen te knippen. Daarna verdwijnen de drie schaartjes tot een volgende knipbeurt weer in de la.

Eenmaal thuis waar alles het gewoon lijkt te doen, realiseer ik mij dat de geschiedenis zich alsnog zou kunnen herhalen. Ik heb namelijk ook een gebruiksvoorwerp dat ik al sinds decennia in mijn bezit heb: mijn toilettas. Die tas heb ik van een hartsvriendin gekregen en sinds het contact met haar is verbroken heeft hij een emotionele waarde. En de paar keer dat ik op zoek ging naar vervanging vond ik bovendien geen exemplaar dat even handzaam, stevig en praktisch ingedeeld was. Ze kende mij nou eenmaal bijzonder goed.

Dus, mocht ik tachtig mogen worden en aan mijn kinderen vragen mijn nagels te knippen, dan moeten ze  de nagelschaar ergens in een binnenvoering van die toilettas zoeken. Voering stuk, rits stuk, maar verder nog steeds even handzaam, stevig, en prima te gebruiken.