3. okt, 2020

Zomaar een droom

Daar zat ik dan, aan tafel bij Eva Hoeke. Sinds ik mijn blog schrijf, ben ik op zoek naar feedback van een autoriteit en deze droom kwam nu uit. Een vriendin had mij op de workshop gewezen en van de vele Volkskrantlezers om mij heen kreeg ik uitsluitend positieve reacties. Volgens hen mocht ik op bezoek bij de meest gewilde columnist. Ik, daarentegen, associeerde haar tot dan toe enkel met de foto van een gemankeerd hoofd. Ik nam een abonnement, begon te lezen en maakte via veel oude en nieuwe columns kennis met de vertelstem van Eva Hoeke. 

Haar woonkamer ademde literatuur. Er stond een reusachtige boekenkast die tot de nok toe was gevuld. Wat niet meer paste, lag er op stapels naast. Te midden van het literaire geweld herkende ik de paarse kaft van Saskia Noort’s Huidpijn; gelukkig, ik had toch één boek ontdekt dat in beide huishoudens aanwezig is.

“We beginnen met een voorstelrondje, dan volgt de theorie ”, zei ze vriendelijk. “Na de lunch lezen jullie je column hardop voor en maak ik er gehakt van.”  

Het waren niet haar exacte woorden, maar dat de feedback pittig zou zijn, was duidelijk.

De theorie was alles behalve saai. Ze illustreerde de regels aan hand van sprekende voorbeelden en personages. Op zoek naar geschikte onderwerpen voor een column voerde ze ons langs de kromme buurman met het Perzische kleedje op tafel, de Friese bestrater die het scheve hek rechtte en de rijinstructeur die zijn nieuwste aanbieding in haar column vermeld had willen zien. Onder het genot  van heel veel thee, zoog ik haar woorden op als een spons. Ik kreeg steeds meer door wat mij te wachten stond. Een goede column schrijf je niet vanzelf.

“Het is te veel een dagboek”, verontschuldigde ik mij. Daarna viel ik stil.

“Voor wie heb je dit geschreven?”

“Wat is je punt?”

“Je blijft maar mijmeren en diept niets uit. Durf te kiezen!”

“Wees besluitvaardiger en probeer het particuliere te ontstijgen.”

“Welk interessant personage krijg je wanneer je een paar van jouw blogs leest?”

“Nou, dat van mijzelf “ probeerde ik gedesillusioneerd.

Zelfs mijn altijd zorgvuldig gekozen slotzin werd niet begrepen. Ik knikte, lachte en nam nog maar een slok thee. Het was een vragenvuur geworden in plaats van een dialoog. Ik bedacht nog wel alle antwoorden, midden in de nacht. Daarna viel ik als een blok in slaap.

Een droom in duigen? Zeker niet. Het was leuk en spannend om naar Eva Hoeke te luisteren. De bundel met haar columns wordt het tweede boek dat beide huishoudens bindt. Ik was onder de indruk en ben van de schrik bekomen. Met haar feedback in mijn achterhoofd heb ik al een volgende pagina aan mijn dagboek toegevoegd. Het niveau van de Volkskrant haal ik niet, maar van proberen kun je leren.   

Eenmaal thuis lees ik de gemiste appjes: “Leuke blogs Roel, lekker vlot en actueel! Ze zouden wat mij betreft helemaal niet misstaan in een Jan, Linda of Zin.” Ook prima.