26. aug, 2020

Zomaar een zin

Zoals jullie misschien gelezen hebben ben ik begonnen aan een nieuw avontuur. Een dispuutsgenoot woont in Zuid Afrika en schrijft over haar leven aldaar op een site met vrij groot bereik. Ik denk dat zij net voor mij is begonnen met haar blog. De afgelopen jaren lazen we getrouw het werk van de ander en af en toe was er contact.

Haar laatste blogs gingen over de desastreuze corona maatregelen in Zuid Afrika en ondanks haar luchtige stijl werd ik tijdens het lezen heel nederig. Daar hadden we het dan ook over tijdens het laatste app contact een paar weken geleden. Ik deed haar de suggestie aan de hand om met iemand in een ander land te corresponderen, om op die manier de verschillen inzichtelijk te maken. Toen deed zij mij de suggestie om die correspondentie met mij aan te gaan. We besloten enthousiast een opzet te maken en zij zou proberen het online te krijgen. We kozen voor corona als onderwerp en het was aan mij om de brief te beginnen.

Ik vond het een (te) lastig onderwerp. Het is net als de zwarte pieten discussie, het vinden van de juiste toon is heel moeilijk en iedereen lijkt toch zijn eigen waarheid heeft. Maar goed, er stond op een gegeven moment stond er een brief op papier, ik kreeg antwoord en samen besloten we dat het goed genoeg was om publiceren.

en toen kwam het bericht dat de briefwisseling online stond, maar dat er wat aanpassingen waren gedaan. Dat het woord viruswaanzinnige eruit was gehaald vond ik gezien het controversiële karakter helemaal prima.  Dat de laatste zin was gewijzigd vond ik echter een stuk lastiger te verteren. Ik besteed veel aandacht aan de laatste zin die vaak een kwinkslag, knipoog of grapje bevat. In vind dat die laatste zin bij mijn stijl hoort en een beetje mijn handelsmerk is. En nu stond er in plaats van de beeldspraak, dat ik mijn mond liever liet snoeren door een mondkapje, de feitelijke zin, dat het onbegonnen werk was. Ik vond dat daarmee de impact van mijn hele brief om zeep was geholpen en voelde mij haast aangetast in mijn artistieke vrijheid.

Het gevoel maakt mij ook trots; blijkbaar neem ik mijn hobby en teksten inmiddels serieuzer dan ik dacht. Inmiddels is er een tweede briefwisseling klaar voor plaatsing. Ik wacht in spanning op de aanpassingen, want ook nu heb ik weer al mijn zinnen gezet op het verzinnen van een laatste zin.