17. aug, 2020

Zomaar een clip

De zomervakantie is omgevlogen en dat betekent dat het concept met de korte tripjes goed heeft gewerkt. Tijdens het mountainbiken, wadlopen, zeilen, garnalen vissen, wandelen, pretpark en klimpark bezoek vanuit hotels, een huisje, tiny house en omgebouwde kerk hebben we een heleboel nieuwe vakantieherinneringen gemaakt.

Ik heb mij deze vakantie wel regelmatig gerealiseerd hoe blij ik ben dat de kinderen al wat ouder en zelfstandiger zijn. Natuurlijk kent deze fase ook genoeg uitdagingen, maar elke keer als ik ouders zag hannesen met hun kleintjes was ik blij dat ik de observator was en niet de geobserveerde. Vakantie wordt steeds meer vakantie.

Elke trip is natuurlijk veelvuldig op beeld vastgelegd. Twee jaar laat ik de natuur nu zijn gang gaan, maar eerlijk gezegd sta ik nu een beetje op het punt om weer tegen de natuur in te gaan. Elke keer krijg ik te horen dat ik zo mooi grijs ben en dat het (nou net toevallig) mij zo goed staat. Onderhand is het alleen niet meer grijs, maar wit en is mijn haar al snel de blikvanger op een foto. Het doet me denken aan hoe ik mijn vader altijd meteen kon spotten op een druk treinstation of op Schiphol als ik mijn ouders ergens ging ophalen. Hem gaf de bos wit haar een erudiete uitstraling, mij vooralsnog alleen een oude. Een jaar geleden zei de buschauffeur al tegen Anouk dat zij de euro niet aan haar oma moest teruggeven; ik wil niet dat hij de kans krijgt om daar ooit de vergrotende trap van te maken.

De foto’s van onze laatste trip naar Texel vielen gelukkig weer wat meer in mijn smaak. Als de zon schijnt, er geen clip in mijn haar zit en het landschap op de achtergrond dusdanig mooi is dat het de aandacht wat afleidt, dan lijkt het haar helemaal niet zo wit. De afspraak bij de kapper heb ik de volgende dag weer geannuleerd.

Om de vakantie af te sluiten hebben we nog een top vijf gemaakt van de tripjes en toen bleek dat smaken zelfs binnen dezelfde familie verschillen. We kregen er nog bijna ruzie om. Kortom het was een vakantie vol luxe en de daarbij behorende problemen en dat is een goed teken.

Met beide kinderen op de middelbare begint er nu weer een nieuwe fase en die fase begint gelukkig in het schoolgebouw (met looproutes, open ramen en deuren). Ik ben benieuwd naar wat dit jaar gaat brengen. Ik hoop dat ik niet te vaak met mijn handen in het haar zit, want dan doe ik er toch liever weer een clip in. Geen probleem, want voorlopig zie ik geen aanleiding voor een foto.