12. jul, 2020

Zomaar een personage

Ik heb weer eens een nieuw idee. Sinds een vriendin gisteren een zaadje plantte ben ik het internet aan het afstruinen op zoek naar een opleiding tot scenarioschrijver. Ik merk namelijk steeds meer dat de blog-vorm mij beperkt in wat ik kan schrijven.

De laatste tijd heb ik bijvoorbeeld steeds meer moeite om de namen van de kinderen in mijn blog te noemen, al weet iedereen onderhand wel hoe ze heten. Maar af en toe schrijf ik ook over hun karakters en hoewel ik denk dat ze er tijdens een sollicitatiegesprek geen last van zullen hebben, vind ik het lastig te bepalen wat ik nou wel en wat ik nou niet op papier kan zetten.

Ook mijn partner komt zelden in mijn blogs voor. Ik heb wel eens begrepen dat sommige lezers zich daarom afvragen wat hij hier in huis zoal doet, terwijl wij toch echt één van de meest geëmancipeerde huishoudens voeren.

Behalve over mijn eigen belevingswereld, zou ik nog over zoveel meer interessante dingen kunnen vertellen of schrijven: over situaties op het werk, over families, over kinderen die volwassen worden, over ouders die ouder worden, over relaties die onderhoud vergen of over het belang van vriendschappen. Dat doe ik alleen niet, omdat  het meer personages dan mijzelf betreft. Het lijkt mij dan ook gemakkelijker om een scenario te depersonaliseren dan een blog of een verhaal.

Er zijn genoeg opleidingen tot scenarioschrijfster te vinden. Ik kan onder andere kiezen voor een online cursus van een half jaar die nog geen driehonderd euro kost, maar ook voor een cursus van twintig maanden die het tienvoudige kost. Maar heb ik tijd, zin of energie om in de avonden bijeenkomsten in Amsterdam bij te wonen. En als ik het dan online op mijn eigen tempo doe, neem ik er dan wel de tijd voor. En hoe zit het met de kwaliteit. Wat wil en kan ik eigenlijk met dat diploma? En is er dan iemand die iets met mijn diploma kan en wil. Hoezo wilde ik ook alweer die opleiding volgen…

Zo houdt mijn nieuwe idee mij alweer een tijdje auf Trab. Ik kan van die manische gedachten hebben, die weer snel door de realiteit worden ingehaald. In het gesprek waar het scenarioschrijven ter sprake kwam, was ik er nog van overtuigd dat ik een derde serie van Oogappels zou kunnen schrijven. Waarschijnlijk is het verlangen het te kunnen op dat moment de vader van de gedachte die zich meester maakt over mij. Een minuut later moet ik alweer hartelijk om mijn zelfoverschatting lachen. Het lijkt mij gewoon zo stoer om dat soort dingen te kunnen.

Morgen keert de rust voorlopig weer terug. Dan houd ik me weer bezig met de scenario’s van de bits en de bytes. De nieuwe opleiding is wellicht wat te hoog gegrepen, maar wat ik wel kan doen is de scenarioschrijver van Oogappels attenderen op mijn blog. Als ze er een paar leest, heeft ze er in ieder geval een interessant personage bij.