19. jun, 2020

Zomaar een houding

Vandaag was ik weer bij mijn coach die in termen van aura, licht en engelen spreekt. Het thema van vandaag was mijn overontwikkeld plichtsbesef en/of verantwoordelijkheidsgevoel met betrekking tot oa mijn werk. De laatste weken heb ik namelijk het gevoel dat ik alleen nog maar werk.

Op de werkvloer is er nou eenmaal altijd wat te doen, uit te zoeken, op te schrijven of na te gaan, ook wanneer niemand er om vraagt. En als iemand tussendoor wel wat vraagt, dan is dat ook geen probleem. Om van het gezeur over mijn werkuren af te zijn, stuur ik geen mails meer op onorthodoxe tijden; ik schrijf ze wel, maar stuur ze later. Niets is te dol en het slaat helemaal nergens meer op. Aan de andere kant voel ik mijzelf nou eenmaal beter als ik elk detail ken en gefundeerd antwoord kan geven, dus wat is het probleem. Maar nadat ik gisteren ochtend de laptop weer eens om zes uur had opgestart, want dan kan ik ongestoord uitzoeken, heb ik mijzelf streng toegesproken en ben ik door de motregen gaan wandelen.

Op het werk krijg ik al jaren hetzelfde riedeltje voor mijn kiezen wanneer mijn arbeidsethos ter sprake komt: let op jezelf, leer ontspannen, spring niet in elk gat, neem niet te veel hooi op je vork en laat de pijn waar hij hoort. Maar blijkbaar lukt me dat wel, want ik werk al ruim twintig jaar met weinig verzuim (klop klop klop). Door de corona beperkingen en het thuiswerken heeft zich nu alleen een soort hyperte van mij meester gemaakt, die ik weer onder controle moet zien te krijgen en dat besprak ik vandaag met mijn coach.

Ik kreeg te horen dat ik in tijde van stress (lees gaten of pijn) een teruggetrokken, masochistische doormarcheerder ben. Zo heeft iedereen zijn eigen overlevingsstrategie. We moesten er allebei hard om lachen en gelukkig kreeg ik ook nog tips voor een antigif. De doormacheerder kan ik bestrijden met creativiteit, de teruggetrokkene met (intensieve) beweging en masochist met een boksbal of een kussen dat flink opgeklopt moet worden. Het verdrijven van de masochist wordt de grootste uitdaging, want bij de slaande bewegingen hoor ik ook bozig te schreeuwen of te vloeken, maar potverdorie klinkt zo weinig dreigend.

Eindigend op de behandeltafel voelde ik mij zoals altijd extreem ontspannen. Ik merkte, hoe ik meer verbinding maak met mijn hart in plaats van mijn hoofd wanneer mijn kin in de juiste positie is. Echt, ik voelde dat lucht en woorden er dan zoveel gemakkelijker langs kunnen .

En dus heb ik bedacht dat ik voortaan pas na een lange wandeling ga beginnen met werken. De gesprekken kan ik beter liggend voeren en met de kin in de juiste positie. Nu we nog thuiswerken kan dat tenslotte prima, al moet de camera dan wel even uit. Misschien dat er dan eens een vloek passeert of ik een slaande beweging maak, wanneer het te veel wordt en ik het ergens niet mee eens ben. Hoef ik die boksbal ook niet aan te schaffen.