3. jun, 2020

Zomaar een potje

Ineens zijn we met de familie in een hele andere fase beland. Tot voor kort voelde het alsof de kinderen altijd in de buurt waren. Kasper had zijn vaste hoek op de bank en ook Anouk was nog regelmatig in de woonkamer te vinden. Ineens is dat anders.

Kasper heeft een (game)scherm en (game)toetsenbord gekocht en ook zijn race stoel en stuur uit de tv hoek zijn naar zijn eigen kamer verhuisd.  Anouk zat altijd al meer op haar kamer, maar nu komt ze er alleen vanaf om eropuit te gaan. Het lijkt wel alsof het avondeten het enige moment is dat iedereen uit zijn hol komt en we elkaar nog zien.

Aan de ene kant vind ik het lekker rustig zo. Ik heb zoveel uren knutselend met ze aan tafel doorgebracht of slenterend door een museum, dat ik nu geniet aan de nieuw verworven vrijheid, zeker als ik de drukte bij de buren hoor.

Aan de andere kant merk ik wel dat ieder-voor-zich niet onderdeel van het nieuwe normaal moet worden. Maar naast de ingetreden puberteit ben ik er zelf ook debet aan; werk en privé lopen flink door elkaar sinds we thuiswerken en de stroom aan werk niet lijkt te stoppen. De eettafel is tegenwoordig mijn hol en dus gaat de laptop tijdens het ontbijt aan en veel te laat weer uit. De kinderen ontbijten en lunchen op andere tijdstippen en regelen alles zelf. Het corona schema van heeft plaats gemaakt voor een chaos. En ook het spelletje dat we speelden is inmiddels gesneuveld.

Afgelopen week werd ik er ongelukkig van. Het zou een prachtig pinksterweekend worden en ik voorzag dat al mijn suggesties om in actie te komen zouden worden afgekeurd. Strand? Te druk. Wandelen? Te stom. Fietsen? Daar ben ik zelf niet zo’n fan van. En om ze nou elke keer met een ijsje te paaien… Ik had behoefte aan tijd met elkaar in een andere omgeving. Donderdag avond plantte ik het zaadje, vrijdag ochtend werd de afzaktocht met kano over de Regge geregeld en zaterdag ochtend genoten we van de prachtige omgeving rondom Ommen. Het was een schot in de roos. Ondanks het gebruikelijke gemopper genoot iedereen van de tocht, het samenzijn en de gesprekken aan tafel. We speelden zelfs weer een potje pesten dat (als teken aan de wand?) ook nog eens het langste potje ooit werd.

Tegenwoordig ben ik eerlijk genoeg om toe te geven, dat het onmogelijk is om het gevoel vast te houden als ik eenmaal thuis ben. Ook ik ga dan al snel weer mijn eigen gang. En dat is prima. Alleen het spreekwoord moet iets worden aangepast: oost west, hol best.