24. mei, 2020

Zomaar wat kleur

Het was de week van de eerste keren na de uitbraak. Ik kocht een mondkapje, ik ontving en ging voor het eerst op tuinbezoek, ik ging voor het eerst weer naar de kapper, ik liep voor het eerst weer samen een rondje en ik liet mijn ogen meten en kreeg voor het eerst te horen dat ik nu echt een leesbril nodig heb. Laatste was mij na weken turen naar mijn laptop trouwens al wel duidelijk geworden. Wanneer collega’s documenten deelden, moest ik ze elke keer vragen of het wat groter mocht.

Het was ook voor het eerst sinds de uitbraak dat ik de rust had om mijn schrijfcursus weer eens op te pakken. Omdat de cursus toch wat tegen viel, had ik de docent verzocht mij de verdere theorie te sturen en niet op mijn reflectie verslagen te wachten. Ik had er alleen niet meer naar gekeken.

Les 3 was verrassend leuk om te lezen. Je Innerlijke Criticus Bevrienden, bespreekt de personages die ook ik tegen kom als ik schrijf. Zoals beschreven is de meest aanwezige de interne criticus, die zich elke keer weer afvraagt waarom ik schrijf en wie er op mij en mijn teksten zit te wachten. Maar gelukkig roert zich ook de innerlijke lieveling in mij, die stiekem vindt dat ik het leuk doe en vooral moet doorgaan. Ook de beschreven externe personages herken ik: ik heb een cheerleader, een schrijfvriend en een vriendelijke criticus, die ik af en toe contacteer wanneer ik de behoefte heb.

De les bevat ook leuke schrijfopdrachten. ‘Als ik het niet perfect hoefde te doen, zou ik…’ is bijvoorbeeld één van de thema’s waar je drie keer vijf minuten over moet schrijven. De opdracht maakt gelijk een hoop gedachtes in mij los en ik verwacht hem dan ook met gemak te kunnen maken.

De titel van de laatste les,  Eetbaar Schrijven, spreekt me dan weer wat minder aan. Snel scan ik het hoofdstuk door op zoek naar de eindopdracht: ik moet iets kiezen, dat ik uitwerk en opkweek aan de hand aan de schrijftuiniertips uit de les en zo laat uitgroeien tot een potentieel eetbaar stuk van maximaal drie pagina’s…

De beeldspraak slaat bij mij niet aan. Tot groot verdriet van mijn vader behoort tuinieren niet tot mijn talenten en nam hij zijn groene vingers mee zijn graf in. Gisteren heb ik weer nieuwe plantjes gekocht, om de tuin weer wat kleur te geven nu de snelgroeiende clematis is uitgebloeid. Het is eigenlijk een wonder dat die ondanks mijn verzorging zo mooi bloeit. In de hoop op een ander succesvol meerjarenplan, kocht ik ook een bosbessen en frambozen plant. Wie weet leveren die dan ooit nog iets eetbaars op.