3. mei, 2020

Zomaar een foto

Hoe saai het ook is, de weken vliegen voorbij. Het is alweer mei en het laatste dat ik me kan herinneren is dat we aan het skiën waren in een wereld die wit maar nog normaal was. Twee weken later zaten we allemaal thuis en vanaf dat moment ziet elke dag er toch een beetje hetzelfde uit. Ook nu het meivakantie is, is er weinig verschil. Ik ben nog dagelijks dankbaar voor het feit dat de kinderen hier oud genoeg zijn en redelijk zelfstandig.

Ik vraag me af hoe wij en de kinderen later op deze periode terugkijken en welke herinneringen we er aan overhouden. Corona gooit in ieder geval genoeg roet in Anouk haar afscheid van de basisschool.. Nadat ze ontroostbaar was omdat ze de door haar gewenste rol niet had gekregen, oefent ze nu fanatiek alleen en via Teams de dansjes die bij haar nieuwe rol horen. Ik hoop maar dat we ze ooit te zien krijgen.

Als ik in naar mijn eigen herinneringen kijk, zijn ze toch vaak foto gerelateerd. Ik heb heel veel mooi gekafte fotoalbums met heel veel ingeplakte foto’s die mijn leven goed vertellen en waar ik graag even in kijk. Vaak weet ik dus niet of ik het me echt herinner, of dat het door een foto komt. Toen ik gisteren met deze blog in mijn achterhoofd en na een lange fiets en wandeltocht hierover nadacht moest ik gelijk aan twee situaties denken.

Toen we in Duitsland woonden is mijn fiets ooit gestolen. Ik moest toen alleen naar de politie om aangifte doen. Ik vond dat echt super eng, want volgens mij zat ik toen nog niet zo heel lang op de Duitse school. Ik zal me wel om niets druk gemaakt hebben, want over mijn bezoek aan de politie weet ik verder niets meer.

De tweede herinnering is ook fiets gerelateerd. Ik weet nog goed dat ik een keer van mijn trappers afgleed en heel hard met mijn hoofd tegen een lantaarnpaal knalde, toen ik staand fietsend achterom keek. Het deed allemaal heel erg pijn en wat voelde ik me dom. Ik weet nog precies waar het was en welke lantaarnpaal voor altijd in mijn geheugen gegrift staat.

Het zal wel aan de fietstocht hebben gelegen, dat juist deze twee herinneringen boven komen. Er zijn in ieder geval geen foto’s van. Niet alleen foto’s zeggen meer dan duizend woorden, herinneringen ook; staand achterom kijkend fietsen, heb ik sindsdien niet meer gedaan.