26. apr, 2020

Zomaar een besef

Afgelopen week was niet zo’n beste week. Karma of niet, nadat ik maandag ochtend over iemand had  geroddeld, ging er een bijna vol glas Latte over mijn laptop. Binnen een milliseconde had ik hem op zijn kop en niet veel later stond de föhn erop, maar helaas mocht het niet baten. Ik kreeg hem niet meer aan de praat.

Het was pas de eerste keer in mijn carrière dat dit mij overkwam, maar het tijdstip was wel heel ongelukkig. In normale tijden loop je dan even naar de ICT afdeling en kom je met een nieuwe laptop weer terug. Geen idee hoe dat nu allemaal moest gaan. Bovendien had ik natuurlijk niets bewaard. Ik leefde in de veronderstelling dat ik heel veel instellingen en dingen was kwijt geraakt en dat het me dagen zou kosten om alles weer terug te halen en te installeren. Gelukkig bleek het twee uur later allemaal heel erg mee te vallen. Ik kon binnen een uur een nieuwe laptop ophalen. Nog een uur later bleken veel instellingen opgeslagen te zijn bij mijn profiel en zo miste ik uiteindelijk “alleen” nog wat testdata, de XML plugin van Notepad ++ en wat projecten in SoapUI 😉.

Ondanks de meevaller had ik de rest van de week het gevoel dat ik achter alle feiten aan liep. Het was heel druk op het werk en ik werd steeds hyperder omdat niets op mijn manier gebeurde. En zo geschiedde dat ik vrijdag einde dag echt last had van mijn vingers en mijn lichaam het signaal gaf te stoppen.

Ik moest gelijk denken aan het artikel Dat we de corona-maatregelen allemaal op onze eigen manier interpreteren is typisch Nederlands uit de Volkskrant dat ik die week via Facebook was tegengekomen. Dat het me irriteert dat de Nederlander vindt dat een ander zich aan de regels moet houden heb ik al vaker beschreven, maar er stond een voor mij heel toepasselijk afscheidsbericht van een vriend aan zijn vrienden in: ik erger me te veel aan jullie asociale gedrag, maar vooral aan mijn eigen moralistische vingertje. Precies zo is dat vaak bij mij. Ik krijg vaak stress omdat ik mij meer aan mijn eigen plichtsbesef erger dan aan het “asociale” gedrag van mijn omstanders. Ik ga dan tegen beter weten maar door en door, terwijl ik weet dat het geen enkele toegevoegde waarde heeft alleen omdat het hoort of moet.

Ik heb goed naar mijn lichaam geluisterd en twee dagen later voelen mijn handen alweer een stuk beter. Alleen mijn rechter wijsvinger is nog wat stijver dan de rest. Misschien niet zo erg, zo kan ik hem nog even niet opsteken en kom ik weer een beetje tot rust. En daat lukt vrij aardig, want ik voel de handen nog niet jeuken.