26. mrt, 2020

Zomaar een bijdrage

Had ik eerder nog wel eens moeite met het vinden van een onderwerp zo ben ik nu eigenlijk de hele dag alleen nog met één onderwerp bezig. Het corona virus houdt mij enorm in zijn greep en ondanks schema’s op whiteboards heb ik nog niet de juiste draai gevonden en maakt het zich gedurende de dag nog vaak meester van mijn gedachten.

Als ik wakker word scan ik mijn lijf: ben ik warmer dan normaal. Heb ik keelpijn of heb ik gewoon een droge keel. En als ik moet niezen, is dat dan een teken van een beginnende neusverkoudheid of heb ik gewoon kriebel in mijn neus omdat het huis steeds stoffiger wordt. En wanneer ik op een dag ziek word, hoe raak ik dan besmet. Bij het boodschappen doen, door druppels in de lucht, heb ik bij het wandelen niet genoeg afstand gehouden of ergens een deurknop aangeraakt. En hoe ziek word ik überhaupt.

En wat voor zin heeft het om te klappen voor al die mensen in de zorg, die met gevaar voor eigen leven en onder zware omstandigheden dag en nacht in touw zijn. Waarom is er niet een inzamelingsactie, zodat de mensen in de zorg de rest van hun leven gratis op vakantie kunnen of zij eens diegene zijn die een bonus krijgen van een jaarsalaris. Iedereen kan toch minimaal zijn/haar reiskosten of kilometervergoeding doneren, want reizen doen we voorlopig niet meer.

En wat gaat er met al die bedrijven en zzp-ers gebeuren, die hun inkomsten in rook zien opgaan. Hoe gaat het met de ouders van een kind dat extra zorg nodig heeft en nu even niet naar de dagopvang kan. Hoe gaat het met kinderen die thuis te maken hebben met huiselijk geweld en nu niet meer naar school kunnen.  Op de radio hoor ik een bijdrage over de vluchtelingenkampen. Hoe moeten ze daar afstand houden.

En wat kan ik dan bijdragen vanuit mijn luxe positie. Ik mocht me gisteren druk maken over foutieve line feed karakters die in bestanden terecht komen en krijg nog steeds gewoon salaris.

En einde dag ben ik zo moe van al dat denken en val ik in slaap zodra ik in bed lig. Maandag keek ik vanuit bed naar Spoorloos voor wat afleiding. De moeder van deze vrouw lag in coma toen ze werd geboren en nu was ze op zoek naar haar biologische vader. Hoe de ontmoeting verliep heb ik een dag later via  uitzending gemist terug gekeken. Het bleek een corona proof aflevering, want er kwam helemaal geen ontmoeting en zo kon iedereen zich met gemak aan de anderhalf-meter-afstand regel houden :-(. En dat is dan ook wel degelijk iets dat ik met mijn gezin kan bijdragen. Ons gewoon aan de regels houden.