18. feb, 2020

Zomaar een boodschap

Dit jaar had ik mijn verjaardag op Facebook weer eens bekend gemaakt. Als je dat doet krijgen alle vrienden automatisch een seintje en een vriendelijk verzoek een felicitatie te sturen.

Als ik zelf zo’n seintje krijg, weet ik nooit zo goed of ik wel of niet moet feliciteren. Het is te gemakkelijk of zo. Ik houd er van om een felicitatie net wat persoonlijker te maken. Bovendien vraag ik me af, of de ontvanger het niet gek vindt om na jaren ineens een bericht van mij te ontvangen. Er zitten tussen mijn honderdachtentachtig vrienden toch een hoop waar voor de rest geen contactmomenten  mee zijn. Maar een felicitatie komt altijd uit een goed hart en op social media gaat dat nou eenmaal zo.

Ik ben niet zo van het jarig zijn. Dat ligt gedeeltelijk aan de aandacht, maar ook aan het feit dat jarig zijn gepaard gaat met cadeaus. Ik vind cadeaus krijgen ongemakkelijk en er zijn überhaupt weinig materiële dingen waar je mij blij mee maakt. Ik word in ieder geval niet blij van die tube Rituals doucheschuim waar de rest wel blij van lijkt te worden. 

Liever krijg ik helemaal geen cadeaus, maar dat is een boodschap die niet verkoopbaar is; een cadeau geven, dat hoort gewoon. Gelukkig weten de mensen om mij heen dat ondertussen wel en kreeg ik een gedicht en een dansje van de kinderen in plaats van dat ingefluisterde schuim van vorig jaar. 

Dit jaar viel mijn verjaardag op een door mij zo gehate reisdag naar de wintersport. De felicitaties op Facebook waren dus een meer dan welkome afleiding in de vele files waarin we belandden. Ik heb me gedurende de dag (weer) regelmatig afgevraagd waarom ik zo nodig op wintersport moet en of ik volgend jaar niet eens een weekje naar de zon wil. Maar als ik deze boodschap aan het thuisfront vertel, dan ben ik (voorlopig) nog niet jarig.