10. feb, 2020

Zomaar een toon

Het zal mijn reputatie geen goed doen, maar ik moet toegeven dat ik ontdaan was toen ik afgelopen dinsdag op de radio hoorde dat Marco en Leontien uit elkaar zijn. Marco is onlosmakelijk verbonden met mijn studententijd. Ik associeer hem dus met leuke tijden, maar blijkbaar is hij nu even Oud En Afgedankt omdat er Vreemde Handen in het spel waren. Ik ben in ieder geval direct op zoek gegaan naar een afspeellijst op Spotify en heb er vervolgens gedurende ruim vierhonderd kilometer weer met heel veel plezier naar geluisterd.

Het blijft bizar hoe muziek je in een handomdraai in een andere sfeer en tijd kan plaatsen, zeker als je er een tijd niet naar hebt geluisterd. De eerste keer dat ik mij dat realiseerde was tijdens de crematie van mijn vader. We hadden een nummer van Simon en Garfunkel uitgezocht en toen het werd afgespeeld zat ik zo weer op de achterbank van die blauwe Peugeot 504. Er zat een surfplank op het dank en we reden naar Oostenrijk.

De nummers van Marco brachten mij terug naar Maastricht. Ik heb hard meegezongen, ter plekke nieuwe variaties bedacht en een hoop herinneringen de revue laten passeren. De meeste dromen zijn bedrog stond garant voor feest, gezelligheid en met-de-voetjes-van-de-vloer. Ik leef niet meer voor jou leende zich daarentegen uitstekend voor het wegzingen van liefdesverdriet. En, Nee je hoeft niet van huis vannacht was helaas nooit op mij van toepassing, omdat er altijd een hondje thuis op mij zat te wachten.

We zijn inmiddels heel wat jaren verder en nadat ik ben gaan werken heb ik Marco niet meer op de voet gevolgd. Feesten en liefdesverdriet hebben plaats gemaakt voor werk, familie en andere charmes. Dromen bleken in sommige gevallen inderdaad bedrog en ik leef niet meer voor jou is tegenwoordig op veel meer situaties van toepassing. Maar gelukkig hebben we de muziek nog en gedurende de ruim vierhonderd kilometers leek het even allemaal niet zo lang geleden dat ik de cd’s van Marco Borsato kocht en de vrolijke en minder vrolijke nummers brandde op een Marco lacht en Marco huilt verzamel cd.

Heel veel muziek maakt mijn hoofd nog steeds leeg, vooral als ik lekker kan meeblèrren met mijn eigen verzonnen tweede en derde stemmetjes. Dan gaat mijn masker af en zit ik op rozen. Op internet vind ik het volgend spreekwoord: als je de juiste toon vindt, is heel het leven muziek. En dus blèr ik vrolijk door tot ik hem gevonden heb.