26. jan, 2020

Zomaar een hulplijn

Afgelopen weekend was ik alleen met de kinderen. Toen ze nog klein waren zag ik daar best wel tegenop, maar tegenwoordig zijn ze groot en zelfstandig en stelt het niet meer zoveel voor. Desondanks wordt in zo’n weekend wel duidelijke welke taken normaliter niet door mij worden uitgevoerd en waarom.

Zo was het dit weekend aan mij om met Anouk naar de open avond van een middelbare school te gaan. Gelukkig stond er maar één school op het programma dit weekend, want ik ben geen groot liefhebben van het geslenter door al die gangen. Anouk is ook nog eens kind dat elke school wil bezoeken, van de aandacht geniet, vervolgens elk leslokaal binnenstapt en dan uitgebreid onderzoekt wat er voor haar te doen en te halen valt. Op deze school viel het haar allemaal een beetje tegen en dus was ik verbaasd (en blij) toen ze na anderhalf uur alweer naar huis wilde.

Ook is het huis vrij snel al niet meer zo opgeruimd als normaal hoe goed ik ook mijn best probeer te doen om alles steeds op te ruimen. Zo lagen mijn handschoenen bijvoorbeeld vanochtend nog in de keuken, terwijl ze normaliter weer bij de voordeur hadden gelegen. Het kladblok voor boodschappen lag na gebruik bij Wie is de Mol nog op de grond bij de televisie, terwijl het anders weer naast de pen op de hoek van de eettafel had gelegen. En de schoolboeken lagen na gebruik gisteren middag nog op de eettafel, terwijl die anders weer bij de andere schoolboeken hadden gelegen.

“Rommel in je huis, rommel in je hoofd”, zei mijn oma vroeger altijd, maar ik ben daarin de uitzondering om de regel. Ik vind rommel gezellig, het laat zien dat gebruiksvoorwerpen worden gebruikt en dat er leven is in de brouwerij. Bovendien was ik als kind al slordig, rommel verstopte ik onder mijn bed. Wat was mijn vader boos toen hij de verstopplek een keer ontdekte. Zijn boosheid bood geen soelaas, want mijn slordigheid is altijd gebleven.  

Ik heb in het weekend wel leukere dingen te doen dan opruimen. Een moodboard maken bijvoorbeeld. Het moet alleen wel een ordelijk moodboard worden;  van een collage met een ratjetoe aan formaten en marges word ik niet vrolijk. En dus zocht ik eerst naar plaatjes, maakte er even grote vierkanten van en zocht vervolgens een tutorial aan hand waarvan ik met huplijnen een collage kon maken. Na het formaat te hebben uitgerekend, schaalde ik de foto’s netjes zodat alle foto’s een keurig wit randje kregen. Tot slot rangschikte ik de foto’s om een bepaalde structuur te krijgen en zo ontstond een eerste versie van mijn moodboard.

Ik zeg altijd maar: “Rommel in je moodboard, rommel in je hoofd.”