19. jan, 2020

Zomaar een boek

Vrijdag had ik een derde sessie bij mijn nieuwe coach. Alhoewel coach, ze is geen reguliere coach. Ze ziet, voelt en hoort veel meer dan wij en spreekt in termen van aura, licht en engelen. Ze intrigeert mij en ik gebruik haar als inspirator en klankbord. Eén van de manieren om naar mijzelf te kijken. Dit keer had ik haar de opdracht gegeven om concreet op mijn werkende bestaan en hobby in te zoomen.

Ze zei dat ik onzichtbaar ben, naar buiten toe, maar ook naar mezelf. Doordat ik altijd  ‘aan’ sta, geef ik mijzelf niet genoeg ruimte om te ontvangen. Ik moet dus leren ontvangen om dit te doorbreken. De sessie eindigde ontspannen op de behandeltafel, waarbij ik inspiratie in de vorm van gele stralen uit een regenboog mocht ontvangen.

Het zijn sessies die heel logisch zijn zolang je in dezelfde ruimte bent met haar. Ze brengt haar boodschappen met zoveel overtuiging dat je er helemaal in op gaat. Eenmaal buiten vervagen haar woorden, word ik sceptisch en kan ik het verloop van het gesprek moeilijk reproduceren.

Dit keer kreeg ik ook een opdracht mee. Ik moet een moodboard maken, dat mijn ziel weerspiegelt. Vertrekpunt van het board moeten mijn kernwaarden en mijn woorden zijn. Gelukkig hoef ik niet te knippen en te plakken, maar mag ik het digitaal doen. Ik ben benieuwd naar het resultaat.

Ik herken veel van wat ze heeft gezegd. Ik sta ook altijd ‘aan’ en wat ik allemaal doe is onzichtbaar. Maar is dat niet van toepassing op alle werkende moeders van deze tijd? Werk, man, kinderen, vrienden, ouders, familie, er is altijd wel wat en vaak juist op de momenten dat je even op adem komt. Ik vind het heel vanzelfsprekend dat ik al die ballen in de lucht houd; het geeft me een goed gevoel. Waarom zou ik daarin moeten veranderen? En hoe doe ik dat dan? Het aantal ballen zal niet verminderen, eerder nog aangroeien. Hoort het niet gewoon bij de fase waarin ik zit? Krijg ik meer voldoening als ik wel van mij laat horen en er af en toe één laat vallen? En word ik dan zichtbaar? En dan? Waar begin ik?    

Gelukkig was het volgens haar nog geen tijd om al deze vragen te beantwoorden, knopen door te hakken en levens om te gooien. Volgens haar gebeurt dat vanzelf wanneer ik ga ontvangen. In elke sessie begint ze over een boekenplank die voor mij klaar hangt. Er zijn legio mogelijkheden die op mij wachten, ik moet de boeken alleen nog even van de plank pakken.

Zou ze niet voelen dat ik niet zo’n lezer ben?