12. jan, 2020

Zomaar een plaat

In les 2 van mijn schrijfcursus moet ik met mijn lichaam leren schrijven. Het lichaam voelt alles en wanneer je voelt in plaats van denkt, schrijf je vanuit beleving en niet (meer) vanuit een beschouwelijk perspectief. Alleen dan kom je tot de kern van wie je bent als schrijver.

Het is de hoogste tijd om weer met mijn schrijfcursus aan de gang te gaan, maar veel zin (en tijd) heb ik niet. Na les 1 stuurde ik braaf mijn verslag op. Ik had er uitgebreid over nagedacht en een keurig document gemaakt. Ik voegde nog een tien-minuten oefening toe en natuurlijk informatie over mijn blog. Binnen een dag kreeg ik reactie. Helaas geen concrete aanmerkingen of verbeterpunten, maar enkel de mededeling dat ik goed bezig was. Feedback krijg ik pas na de laatste les en tot die tijd moet ik met behulp van mijn lichaam mijzelf als schrijver beter leren kennen.

Het klopt natuurlijk wel dat het lichaam alles voelt; het reageert altijd primair. Net als afgelopen dinsdag, toen ik ’s avonds het trappenhuis van een parkeergarage uitkwam en een groepje hangjongeren rond mijn auto zag staan. Mijn lichaam wilde direct rechtsomkeert maken, mijn hart zat in mijn keel en het zweet brak al een beetje uit. Wat moest ik doen? Moest ik terug? Moest ik zorgen dat ik niet alleen was? Waar hingen de camera’s? Bij “gevaar” ben ik duidelijk een freezer en verlies ik het vermogen om te relativeren. Omdat ik mijzelf al langer ken dan vandaag, heb ik mijzelf streng toegesproken. Ik ben zo nonchalant mogelijk naar mijn auto gelopen met de sleutel in de hand. En natuurlijk kon ik, zonder ook maar één opmerking naar mijn hoofd geslingerd te krijgen, gewoon wegrijden. Mijn lichaam had zich wederom onnodig druk gemaakt.

Onderhand weet ik wel dat ik spannende situaties in welke vorm dan ook, het liefst uit de weg ga. En dat is met schrijven niet anders, want mijn lichaam reageert eigenlijk hetzelfde als in dat trappenhuis. Zolang er nog geen verhaal op papier staat, lever ik een strijd met mijzelf, ga ik de confrontatie liever niet aan en overweeg ik rechtsomkeert te maken. Maar als het verhaal er is en ik er een leuke, passende foto bij heb gevonden, dan slaat mijn energie om. Het is dus eigenlijk de zoektocht naar de foto, die mij daadwerkelijk over de streep trekt. En vanaf het moment van delen ben ik alleen nog maar benieuwd naar reacties en aantal bezoeken op mijn site.

Ik doe het dus eigenlijk al, dat schrijven met mijn lichaam. Het heeft niet veel om het lijf, als ik maar een plaat in mijn hoofd heb in plaats van voor. Op naar les 3.