29. dec, 2019

Zomaar een pianist

Het jaar is weer voorbij, 12 maanden op een rij, zij aan zij gingen ze weer voorbij. Dag januari, februari, maart, april, mei en juni, juli augustus, september, oktober, november, december. Het is het begin van het laatste lied op de kerst cd van Dirk Scheele die we in 2012 na een voorstelling van hem kochten. Sindsdien haalden wij hem elk jaar tevoorschijn en luisterden in deze periode naar de liedjes.

Dit jaar hebben wij er voor het eerst als familie niet naar geluisterd. Dat vind ik natuurlijk jammer, maar zo gaan die dingen. Ze vinden de liedjes te kinderachtig en dus luister ik er zelf maar af en toe naar. En nu ik alle maanden weer voorbij hoor komen, denk ik aan 2019, dat alweer bijna voorbij is, terwijl ik mij het begin nog zo goed kan herinneren.

Na een heerlijke sabbatical, begon ik op een nieuwe afdeling. De nieuwe mensen, de nieuwe materie en de nieuwe uitdagingen zijn heel goed voor mij geweest. Mijn frustratie had ongezonde proporties aangenomen en ik ben trots op het feit dat de frisse start mij meer dan prima is af gegaan. Ik blijf vinden dat er wel wat vaker naar mij geluisterd mag worden, maar daar heb ik in andere settingen ook last van. :-)

Wat betreft schrijven was 2019 mijn meest productieve jaar. Zesenveertig Zomaren heb ik geschreven en er zat zelfs één gastblog tussen. Het wordt tijd voor een tweede.

De treinvakantie behoort ook tot één van de hoogtepunten van 2019. Toevallig hebben we net de eerste blauwdruk  voor een volgende treinreis op papier gezet: Avignon, Valencia, Cambrils, Barcelona en Lyon.

En de gemberthee mag ook niet ontbreken. Er gaat niets meer boven een goed gevulde, verse kop gemberthee, al is de bereiding wel cruciaal. Het theewater moet heet zijn, er moet genoeg gember in zitten en juist geen citroen of sinaasappel.

Een prima jaar dus, dat we afgelopen week aan de mooie Zeeuwse kust afsloten. We lieten ons flink verwennen ter ere van een jubileum verjaardag en belandden daarbij in een hotel waar mijn haarkleur prima paste. Dat mocht de pret niet drukken. Lang tafelen met zijn vieren leverde interessante gesprekken op en iedereen genoot van de muzikale begeleiding van de pianist. Toen hij  Engelkes door het luchtruim zwevend speelde kwam zelfs de kerst cd nog even langs. Op de cd roept de zangeres na twee traag gezongen gloria-in-excelsis-Deo’s: “En nu gaan we swingen. Vier, drie, twee, één…” Daarna volgen dusdanig snelle, vrolijke gloria’s voorzien van een flinke beat en een gekke uithaal, dat je er automatisch vrolijk van wordt. En dus riepen wij na de eerste gloria allemaal in koor: "…."

Maar als we echt hadden willen swingen, dan hadden we beter voor een ander hotel kunnen kiezen.

Lief engeltje: https://open.spotify.com/track/4OHXyeZAq0UvzOfdkemXZ0?si=gCKVy_56RoWbWUu_CE1rCw