14. dec, 2019

Zomaar een vijzel

Afgelopen week stond in het teken van gerbil Sammy. Vanaf zaterdag ochtend liep hij mank en zat hij steeds met zijn pootjes bij zijn mond. Zijn vacht was pluizig en hij lag helemaal opgerold in een hoekje van de kooi. “Er ligt alweer een gerbil dood te gaan”, baalde ik, toen ik de stad in ging. Geen idee wat er zich die nacht in die kooi heeft afgespeeld.

Toen ik thuis kwam bedacht ik me dat hij niet meer at en dronk. Hij probeerde het wel, maar het lukte niet. Ik heb de vijzel gepakt en een prakje van gestampt eten en water gemaakt. Wat was iedereen blij toen hij van het lepeltje at, eerst de ene helft en voor het slapen gaan nog de andere. Toch ging ik met lood in mijn schoenen de volgende ochtend direct kijken. Gelukkig kwam Sammy snel uit zijn holletje tevoorschijn en at hij wederom wat van mijn lepeltje.

Op maandag ochtend heb ik de dierenarts gebeld en na controle bleek Sammy geen boventanden meer te hebben. Ik hoop althans dat het meer is; hij is namelijk achteraf bezien nooit zo’n knager geweest, terwijl Tommy alles kort en klein knaagt. In de hoop dat ze weer aangroeien, heeft de dierenarts een stukje van zijn ondertanden afgeknipt, omdat die anders blijven doorgroeien.

Afgelopen vrijdag belde de dierenarts ook nog om naar hem te informeren. Dat vind ik trouwens wel heel bijzonder, want ik hoefde niet eens tien euro af te rekenen voor ons bezoek.  Wanneer er geen boventanden terugkomen moeten we nog een keer langskomen. Dan laat ze zien hoe we die ondertanden voortaan zelf kunnen bijknippen.  Ik hoop maar dat het niet nodig blijkt, want tijdens het knippen heb ik toch even de andere kant op gekeken. Het deed me plaatsvervangend een beetje pijn…

Ondertussen zijn we een kleine week verder en Sammy is helemaal opgeknapt. De vijzel en de lepel zijn werkeloos geworden, want hij eet weer kleine stukjes en drinkt zelfstandig. Zijn vachtje is weer mooi glanzend en hij rent weer door de kooi. Zijn pootje blijft een beetje gek, maar daar lijkt hij geen last van te hebben.

Gelukkig hebben we hem er met goede verzorging weer bovenop gekregen! Toch bijzonder om te zien dat  huisdieren zo’n belangrijke plek innemen en dat je zo voor ze gaat zorgen. Van mijzelf wist ik dat wel, maar ook de rest van de familie voelt zich verantwoordelijk voor het welzijn van deze kleine beestjes. Anouk werpt zich op als de kordate verzorgster, die Sammy (dwang)voert terwijl ze brutale Tommy net niet te hardhandig bij hem vandaan houdt. Nu maar hopen dat Sammy Anouk binnenkort niet meer nodig heeft en hij zijn eigen (boven)tanden (weer) kan laten zien.