9. dec, 2019

Zomaar wat kunst

Het heerlijk avondje was er dit jaar één in de categorie eind goed al goed. Iedereen kreeg een creatieve surprise, een leuk gedicht en het gewenste cadeau. De aansluitende gourmetsessie maakte de avond compleet.

Een paar weken terug stelde Anouk voor om weer lootjes te trekken. Het jaar daarvoor hadden we dat voor het eerst gedaan en dat was blijkbaar goed bevallen. Zo gezegd, zo gedaan en snel was iedereen een lootje met opdracht rijker: een surprise of een gedicht. Vanaf toen was het wachten op de momenten van verhoogde spanning die zo’n activiteit altijd met zich meebrengt.

Het moment bijvoorbeeld, dat ik doorkreeg dat Kasper, Anouk had getrokken. Vorig jaar had hij voor mij (heel snel ?) een bonte vis van post-its gemaakt, passend bij een tegoedbon van de nieuwe viswinkel. Heel ingenieus bedacht en het zag er nog leuk uit ook! Ik zag alleen Anouk haar gezicht al betrekken bij ontvangst van een vergelijkbaar post-it kunstwerk. Gezien ik tot vlak voor het heerlijk avondje weinig actie bij Kasper zag, werd ik lichtelijk nerveus. Ingrijpen? Loslaten?

Ook de avond voor het heerlijk avondje bevatte een heel hectisch moment. Er ging iets mis met het ‘testen’ van de surprise met grote teleurstelling en nog grotere woede-uitbarsting tot gevolg. Zo kreeg ik mijn surprise de avond van te voren al voor mijn voeten geworpen en was ik daarna nog uren bezig om alle gemoederen weer te bedaren.

En op het heerlijk avondje zelf volgde mijn eigen (baal)momentje. Ik vind gedichten schrijven leuk, maak er veel werk van en gebruik graag dubbele bodems en wijze woorden. Dit jaar had ik weer meer dan vijftig regels bij elkaar gedicht. Alleen zaten er ook dit jaar weer genoeg ‘fouten’ in. Bij het voorlezen wordt er dan niet om de verstopte grapjes gelachen, maar om mijn zinnen die zoals elk jaar soms voor geen meter meer lopen, omdat ik ze vlak voor het uitprinten nog even heb veranderd.

Maar na afloop bleek dat het dankzij deze momenten juist weer een gezellige en memorabele avond was geworden. Anouk had zelfstandig nog een spel bedacht aan hand waarvan ze bepaalde wie als eerste het cadeau mocht pakken. Kasper was toch nog in actie gekomen en had een gedicht voor Anouk gemaakt. Het was van een dusdanige kwaliteit dat hij, of nog getalenteerder is of nog handiger gebruik maakt van het internet dan zijn moeder. Ik kreeg bij mijn laptop nog een draadloze (snoep)muis, zodat er toch een onderdeel nieuw voor me was. En bij het voorlezen van mijn gedichten heb ik lekker om mijn eigen fouten meegelachen. Blijkbaar lukt het me gewoon niet op iets foutloos op papier te zetten.

Eens kijken of Anouk volgend jaar weer lootjes wil trekken en ik het opnieuw mag gaan proberen. Oefening (met momenten) baart in ieder geval kunst en blijkbaar ook leuke surprises en gedichten.