18. nov, 2019

Zomaar een vinger

Ik heb een begin gemaakt met de opdrachten voor mijn schrijfcursus: tien minuten onafgebroken schrijven over zes onderwerpen. Ik verwachtte de klus wel in een week te klaren, maar de ongestoorde tien-minuten in mijn leven zijn (te) schaars. Twee keer vierhonderd woorden heb ik de afgelopen weken kunnen typen; vierhonderd over mijn nagels en vierhonderd over mijn onderbroek. Ik vond de opdracht leuker dan gedacht en het resultaat interessanter. Ik schrijf toch anders als ik weet dat niemand het hele stuk te lezen krijgt.

“Ik heb hele lelijke teennagels”, zo begint mijn relaas over nagels. Vervolgens ga ik van lelijke nagels, naar lelijke tenen, naar lelijke voeten, naar lelijk grijs haar, lelijke wallen en lelijke rimpels. Ik vermeld ook nog dat de kinderen mij regelmatig op al mijn lelijkheden wijzen. (Het is eigenlijk een wonder dat ze zich nog met mijn in het openbaar durven te vertonen.) Vervolgens fantaseer ik over hoe mijn leven was verlopen wanneer ik een femme fatale was geweest en tot slot mijmer ik nog wat over hoe je nagels wel kan verfraaien door ze te lakken, maar verder geen controle hebt over je uiterlijk. Ik concludeer dat ik dat heel oneerlijk vind, omdat het toch een beetje de kansen bepaalt. Toen waren de tien minuten voorbij.

Hoewel ik heus wel weet dat het gebruik van het woord lelijk wat overdreven is, zo blijkt uit het stuk (opnieuw) hoe bewust ik mij ben van mijn eigen voorkomen. Wat is het toch dat ik altijd de nadruk op alle negatieve dingen leg. Het is eigenlijk ook altijd zo geweest. In de vroegere tijden, toen er nog geen witte haren en rimpels waren, was er wel iets anders om onzeker over te zijn. Ik had ook over mijn vingernagels kunnen schrijven. Dat ik vroeger op mijn nagels beet en dat ik dat heb afgeleerd met behulp van een vies goedje. En dat ik mij die vieze smaak nog heel goed kan herinneren, terwijl het al ruim dertig jaar geleden is. Dat ik mooie, slanke vingers heb en dat men hier thuis (pas) naar mij luistert als ik met verheven stem mijn wijsvinger opsteek. De lengte van die vinger maakt blijkbaar veel indruk. Het was alleen niet de nagel-associatie die als eerste bij mij opkwam.

Het goede nieuws is, dat ik mij steeds meer stoor aan mijn eigen onzekere gedrag. Het is nergens goed voor en kost alleen veel energie. Dit inzicht staat helemaal los van mijn schrijfcursus, maar het kan geen kwaad om het mij te realiseren. Gelukkig zijn er nog vier opdrachten te gaan om te experimenteren met alle positieve dingen. Het volgende tien-minuten onderwerp is ‘koe”. Die zal ik dan eens goed bij de horens vatten.