Zomaar een brief

Verder wil ik graag schrijven dat Anouk is geworden is tot een zelfbewuste, evenwichtige en zelfstandige vrouw, die haar mannetje staat, terwijl Kasper een eigen pad ging en koos voor iets waar niemand aan had gedacht. En ik zou trots schrijven dat zij en de mogelijke kleinkinderen nog steeds klokslag vijf uur om een bakje rauwkost vragen. Is er toch nog iets blijven hangen van mijn opvoeding.

En wat zou ik dan nog over mijzelf willen kunnen schrijven? Dat ik gezond ben. Dat iedereen om mij heen nu ook grijs of wit haar heeft. Dat ik nog lang met plezier heb gewerkt en of dat met of zonder carrière switch is, dat ben ik op mijn vijfenzeventigste waarschijnlijk nog aan het onderzoeken. Dat ik vaker voor mijzelf kies, al vind ik dat ook wel een beetje een loze kreet. Dat ik inmiddels een elektrische deken heb en dus niet meer zo lang hoef te douchen om het warm te hebben in bed. Dat ik na al die jaren niet meer zo omgevingsbewust ben en bijvoorbeeld niet gelijk in de stress schiet wanneer er een politieauto achter mij rijdt. En dat ik nog steeds af en toe naar album één en drie van kinderen voor kinderen luister.

Ondanks de moederkloek weet ik in ieder geval zeker dat ik schrijf dat ik geniet van het feit dat de kinderen zelfstandig en het huis uit zijn, al heb ik dan ook vast zorgen. Die los ik dan wel weer op in een brief van mijn 100-jarige ik.