6. okt, 2019

Zomaar versie twee

“Dus jij gaat het presenteren, Roelefien? Ik wil namelijk graag dat iemand uit het team het doet en jij kan het gewoon goed.” En dus lig ik alweer nachten wakker en bereid ik in mijn hoofd een presentatie voor.

Presenteren is niet mijn hobby en ik heb grote bewondering voor de weinige mensen die dat wel goed en boeiend kunnen. Ik heb in mijn leven niet vaak voor een grotere groep mensen gesproken en ik heb dan ook geen idee waarom deze collega meent dat ik het kan. Hij gaat er waarschijnlijk vanuit dat ik voor een groep net zo gemakkelijk praat als één op één. Voor een groep is alleen alles anders. Ik word dan extreem bewust van mijzelf. En dat is helaas iets anders dan zelfbewust. Mijn hoofd scant het publiek en gaat zich van alles afvragen. Wat vinden ze van mijn lijzige stem? Wat vinden ze van mijn grijze haar? Wat vinden ze van mijn kledingkeuze? Wat vinden ze van mijn hoofd dat standaard rood wordt? Wat vinden ze van mijn onhandige handen? En van mij trillende lip?

Het lijkt me wel heel stoer om het goed te kunnen. Vier jaar geleden volgde ik daarom een cursus die je leerde presenteren via Storytelling en de trainster was enthousiast over mijn eindresultaat dat ik onder de naam presentatie1.ppt nog op mijn laptop terugvind.

Ik kan me nog herinneren dat een presentatie eigenlijk een verhaal in drie gedeeltes is. Het eerste deel, de introductie, moet eindigen in een dilemma zodat het publiek betrokken wordt en kan nadenken over het onderwerp. Het tweede gedeelte zet het onderwerp vervolgens uiteen en tot slot komt dan de oplossing of conclusie.

Ondanks dat het jaren geleden is, kan ik bij het zien van de presentatie het verhaal zo reproduceren. Ik zie veel plaatje en taartjes. Ze geven het verhaal weer zonder dat er tekst nodig is. Het ging over een krantenkop die refereerde aan de honderd miljoenste contactloze betaling. Zo zwart op wit ljikt honderd miljoen een enorm aantal, maar vergeleken met het totaal aantal transacties was het nog marginaal. Om het aantal ter verhoven moest er wat gebeuren en mijn story beschreef welke data zou kunnen helpen bij het opzetten van een effectieve campagne. Hij eindigde met een beginnetje.

Vier jaar later ga ik de theorie opnieuw toepassen. Ik heb ruim een week om mijn ‘story’ voor te bereiden. De presentatie moet gaan over een business proces dat we met verschillende competenties onder de loep hebben genomen. Op zoek naar een dilemma zet ik alle stappen nog eens op een rij: we begonnen met klantinterviews, destilleerden de customer experiences, transformeerden deze naar insights, keken naar data en gingen via de Double Diamnond zo naar verschillende solutions. En onderweg onderkenden we ook nog wat laaghangend fruit….

Genoeg stof en laaghangend fruit voor een dilemma. Ik moet toegeven dat ik als resultaatgerichte IT-er in sommige sessies wel eens door de zure appel moest bijten. En nu ben ik ook nog de pisang omdat ik het moet presenteren. Of, ervaar ik het nu toch anders? Kan ik best presenteren als ik maar genoeg plaatjes, taartjes en weinig tekst gebruik? Is het juist de kers op de taart na een leuke exercitie met een leuk team? We zullen het zien. Die zuurpruim in het publiek, die wat van mij wil vinden, die doet dat in ieder geval maar lekker.