28. sep, 2019

Zomaar een reuzekooi

Tommy en Billie zijn gearriveerd. Afgelopen maandag hebben Anouk en ik de gerbils in de dierenwinkel opgehaald. Vooralsnog lijkt ze erg in haar hum, al verwacht ik nog wel iets van een cognitief dissonantische reactie bij haar. Veel vriendinnen krijgen op dit moment een kat en die is heel wat aaibaarder dan haar twee beestjes. Ik ben zelf alleen niet zo gecharmeerd van katten. Ik erger me elke zomer aan de geur van hun drollen in mijn tuin en mijn nachtrust wordt ook een paar keer per jaar verstoord door hun krolse herrie op de vroege ochtend. Bovendien komt een kat alleen maar kopjes geven als hij honger heeft. Dat vind ik onsympathiek. Voor een hond heb ik te weinig tijd en dus moeten ze het hier met gerbils doen.

Ik had vroeger één gerbil, maar dat is tegenwoordig zielig. Het zijn nachtdieren en als er vriendinnen kwamen logeren moest Flopsie even de kamer uit. Hij woonde in een houten transportkist en elke nacht was hij druk. Op een ochtend had hij zich door de kist gegraven en liep hij ineens op mijn bed rond. Ik heb het gat toen afgedekt met een grote baksteen en tot een tweede ontsnapping is het nooit meer gekomen. Zijn broer huisde bij mijn zus. Die is een keer ontsnapt en beneden in de woonkamer met afgebroken tanden teruggevonden. Het bezoek aan de dierenarts kostte acht D-Mark en na liefdevolle verzorging met Brinta groeiden de tanden weer aan.

Met de eerst lichting gerbils, Hikkie en Fikkie, hebben we niet heel veel spannende avonturen meegemaakt al worden huisdieren altijd wel onderdeel van het gezin en herinneringen. Fikkie werd zo dik, dat ik haar al snel Dikkie noemde. Daar wordt Anouk met terugwerkende kracht nog heel boos om. En er is een legendarisch filmpje waarop Kasper ze aan het publiek voorstelt. ”Zoals je ziet hebben ze een hele reuzekooi (pauze) heel duur ook (pauze), maar dat maakt niet uit.” We hebben ze liefdevol verzorgd. F(D)ikkie moest tot slot ook naar de dierenarts, omdat ze geen boventanden meer had. Haar ondertanden bleven daardoor groeien en de arts knipte ze zo nu dan korter. Ik pelde voor haar de zonnebloempitjes, dus aan omvang heeft ze nooit in hoeven boeten.

In ieder geval kwam Anouk met het idee om weer gerbils te nemen en de (dure) reuzekooi stond er toch nog. Gelukkig duurde het nog twee weken voordat de dierenwinkel ze kon leveren, anders hadden we nu Appie en Cruijffie in huis gehad. Vooralsnog is ze een enthousiast baasje. Elke avond komen ze al pitjes van haar hand eten. Ik heb op YouTube gekeken om te zien of ze ook trucjes kunnen leren. Ik vond een gerbil die door een ringetje springt. Dat lijkt mij wel een project voor mij. Misschien zijn er dan weer eens twee wezens in dit huis die wel naar mij luisteren…