22. sep, 2019

Zomaar een bus

Wat maakt het toch een naar en indringend geluid. Afgelopen week nam ik in de parkeergarage een bocht te krap. Zo balen. Ik ben er nog een paar nachten van wakker geschrokken. Mocht ik ooit nachtelijke opvliegers krijgen, dan weet ik alvast hoe warm ik het kan krijgen. Waarom heb ik niet zo, waarom heb ik niet zus. Ik ben al honderden keren uit die parkeergarage gereden. Geen idee ook welk obstakel ik heb geraakt. Ik kon de schade pas bekijken toen ik beneden was en voorlopig kom ik daar niet meer. Vanaf maandag parkeer ik ergens anders.

De reactie thuis was mild. Ik kan me ook wel wat botsinkjes uit het verleden herinneren, maar de laatste tijd ben ik toch steeds de schuldige. In mijn blog Zomaar een surprise schrijf ik al eens over een ongeluk en dus is dit de tweede schade binnen een kleine drie jaar is. Toen wilde ik het het roer nog drastisch omgooien. Nu zaten de emoties niet zo hoog, al zijn er op weg naar huis wel wat traantjes gevloeid. Op zo’n moment regeert zelfmedelijden. Ik vraag me dan af waarom alles altijd mij overkomt, al weet ik best dat ik net wat te gehaast en geïrriteerd de auto in stapte, omdat alles stom was en deed.

Een paar dagen eerder had ik de workshop Human Growth gevolgd. De workshop is verplichte kost en moet ervoor zorgen dat we ons nog verder ontwikkelen in een omgeving die steeds meer om wendbare & duurzame werknemers vraagt. De trainer daagde ons uit om te groeien door bij onszelf te beginnen door aan bepaalde kernwaarden te werken. Ik weet nog steeds niet goed wat ik van de workshop vond. Natuurlijk begint elke verandering bij jezelf, maar je bent ook gewoon wie je bent. Blijkbaar leven we in een wereld waar dat nooit meer goed genoeg is. De trainer was wel goed. De reacties van de collega’s op de workshop erg wisselend.

Naast mij ligt het boekje dat we meekregen. Het bevat opdrachten over onze reis door het leven, onze mindset en de kernwaarden. Op pagina twaalf kom ik een voor deze week toepasselijk hoofdstuk tegen. Neem afscheid van zelfmedelijden…. Er zijn geen valide redenen om zelfmedelijden te verwelkomen… Natuurlijk mag jij je best zo nu en dan realiseren dat het heftig is waar je aan werkt of voor gaat…

Is dat dan mijn les van afgelopen week en moet dit mijn leerpunt worden? Was ik zonder zelfmedelijden op een andere manier de auto ingestapt? Wanneer alles niet stom was en deed, maar dat het heftig waaraan ik werk? Is dat niet een beetje overdreven? En mag ik mezelf dan nooit meer even heel zielig vinden? Ik weet het niet. Ik kan ook gewoon wat vaker de bus nemen in plaats van de auto. Dat is wel zo flexibel. En laat flexibiliteit nou één van de kernwaarden zijn.